Soms krijg je van die alarmbellen die onverwachts afgaan. Notabene mijn eigen zus vergeten te bellen over een gewijzigde afspraak. Gelukkig overkwam het me bij haar, degene van wie je weet dat ze onvoorwaardelijk achter je staat en het begrijpt…maar toch
Mensen die me aanspreken, “Schrijf je geen blogs meer, al een tijdje niets meer gelezen van je.”
Het dringt langzaam door, ik ben moe, veel aan de kop. Maar ja dat is wel vaker, niets nieuws ; -) Maar toch, ik lijk minder scherp, een beetje afgevlakt? Het lijkt wel of ik me aan het afsluiten ben. Misschien wil ik de harde wereld om me heen even niet zien. Normaal ontplof ik zeker drie keer in de week. Door een krantenkop, door wat iemand zegt, of domweg door iemand die me verkeerd inhaalt. De energie van zo’n ergernis ontploffing wordt meestal omgezet in veel hard getik op het toetsenbord met als resultaat een nieuw blog.
Ik probeer terug te halen waar het mis ging. Het staat nog steeds op mijn netvlies, die foto, een jongetje, in het zand… Het raakt alles in mij wat moeder en menselijk is. Een soort oerkracht waarin ik het wel wil uitschreeuwen. Het klopt domweg niet met alle beelden die daarna kwamen. Varkenskoppen op plekken waar plannen zijn voor een AZC, grenzen die dicht gaan. Ik krijg de beelden gewoon niet passend bij elkaar in mijn hersenen. Het lijkt een soort kortsluiting te veroorzaken.
Wat is er met me aan de hand? Is het meer dan een griepje wat me zo moe maakt? Te moe om te schrijven…Ik herken mezelf zo gewoon niet.
Maar dan, als een soort van uitbarsting is ineens alle schrijfenergie weer daar. Vol ongeloof lees ik de kop van een artikel bij omroep Flevoland. “PVV wil stop op voetballes kinderen asielzoekers” Ik hoop nog even dat de omroep per ongeluk een typefoutje heeft gemaakt. Maar ik lees verder, “Dankzij subsidie is er plek voor 20 voetballertjes van het asielzoekerscentrum De PVV vindt dit onrechtvaardig. Volgens de partij draagt de belastingbetaler al genoeg bij aan de opvang van asielzoekers in Nederland”..
Beste meneer de voorzitter van de PVV in Almere. Weet u wat onrechtvaardig is?
Als je domweg de pech hebt om geboren te worden in een land waar oorlog is, in een land zonder toekomst. Als je ouders geen andere kans meer zien dan vluchten, of elders hopen op een betere toekomst. Daar vraag je niet om als kind. Maar wat misschien nog wel erger is dat je ouders denken het beter te krijgen, maar in de werkelijkheid van vandaag krijgen ze te maken met mensen die zich Calimero lijken voelen. Want dat lijkt wel de gemeenschappelijke eigenschap van de mensen die voorop lopen in de nationalistische bewegingen die ik overal om me heen zie ontstaan. Mensen die het gevoel hebben dat ze onrecht wordt aangedaan. Het is altijd de schuld van “de grote mensen.”De ene keer zijn het de Marokkanen, de Grieken, dan is het weer Europa en dan zijn het weer de asielzoekers.
Ik vraag me oprecht af, wat is u misdaan? Wat voor trauma heeft u opgelopen? Want dat moet je wel hebben om een getraumatiseerd kind niet te willen laten voetballen. Uw partij roept iedere keer weer, dat “ze” zich moeten aanpassen en dat er anders geen plaats voor “ze” is. Wel, voetballen met leeftijdsgenoten lijkt me in alle opzichten een hele mooie eerste stap om elkaar beter te leren kennen.
Maar dank dat u mijn “writer’s block” heeft weggenomen. Tot slot, als er iemand recht heeft op de uitspraak van Calimero dan zijn het de kinderen in de asielzoekerscentra “Zij zijn groot en ik is klein, en da’s niet eerlijk, “…
