De vakantie loopt op zijn einde, en dat is meestal het moment waarop mijn gezin begint te morren. Even iets anders dan zand tussen de tenen en zout in het haar. Mij verveelt het strand nooit, maar goed, ik begrijp ook wel dat de rest af en toe iets anders wil. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik van die uitjes vaak niet veel moet hebben. Te druk, te heet, en te veel gedoe. Maar hé, soms moet je jezelf even onderdompelen in het avontuur, toch? 😉
En toen zag ik ze: Mini-Boat! Ja, je leest het goed, ik mocht kapitein spelen op mijn eigen mini-bootje. En laten we eerlijk zijn, ik ben dol op de regie in eigen hand hebben. De echte kapitein, een charmante Fransman met half Italiaanse en Portugese roots met een passie voor zijn werk, heette ons welkom. Hij legde ons uit hoe alles werkte. Het bleek een familiebedrijfje te zijn, met zelfgebouwde, elektrisch aangedreven bootjes. Aan boord hadden we allemaal een walkie-talkie, zodat we konden luisteren naar zijn uitleg over de bezienswaardigheden terwijl we door het water gleden. De man droomt ervan om straks overal ter wereld mini-bootjes te zien varen. Nou, ik zie het al voor me: een hele vloot in Amsterdam, Groningen, Leeuwarden… hoe leuk zou dat zijn?
Na ons avontuur genoten we nog van een heerlijke lunch aan het meer, waren we ook nog nooit geweest, ook al komen we hier al 20 jaar 😉.
Terug op de camping was ik nog vol enthousiasme. Het was vroeg genoeg om nog een paar uurtjes op het strand te vertoeven. Maar toen ik de weersvoorspelling checkte, zakte de moed me in de schoenen. Regen en onweer voorspeld, precies op onze laatste nacht! Ik kon mijn enorme gemopper niet onderdrukken op het volle strand. Misschien valt het nog mee, dacht ik nog hoopvol, want die voorspellingen zitten er ook wel eens naast.
De laatste dag op het strand begon al met een rode vlag – de zee leek meer op een attractie uit een waterpretpark dan op de rustige Middellandse Zee.. Vrouw pelleboer was al op haar hoede natuurlijk ;-). Toch maar weer de haringen slaan, die we er al uit hadden gehaald, gezien ons aanstaande vertrek.
En die laatste nacht? Wat een spektakel! Regen, onweer, en bliksem alsof de weergoden een persoonlijk afscheid voor ons hadden gepland. Dus daar stonden we dan, om 06.00 uur, te proberen onze kletsnatte vouwwagen in te klappen. En mijn humeur? Laten we zeggen dat het een tikkeltje zuurder was dan normaal haha. Ik zag de bergen werk van die natte zooi thuis allemaal drogen al voor me.
Eenmaal thuis speelde ik zelfs heel even met de gedachte om een caravan te kopen. Geen gedoe meer met een natte tent, dus op naar de dealer. Maar wat ik wil, blijkt niet te bestaan. Al snel realiseerde ik me dat we eigenlijk al het perfecte kampeermiddel hebben: een comfortabel bed op wielen en een buitenkeuken.
Bij het weer inpakken van de vouwwagen nadat alles weer droog is, ga ik nog even languit liggen, wat een heerlijk bed is het toch. De tent kan ook aan alle kanten open, je ligt als het ware buiten. Nog een paar dagen vakantie vieren in ons eigen mooie Drenthe. De liefde met ons eenvoudige vouwwagentje is hersteld, ik heb echt niet meer nodig. Behalve zand, water en een emmertje en een schepje voor mij, natuurlijk 😉
En weet je wat? Ik kijk nu alweer uit naar volgend jaar. Want eerlijk is eerlijk, er gaat niets boven ons jaarlijks avontuur, dit jaar zelfs met het hele gezin, hoe rijk kun je zijn….
Nb Dit is vakantieblog 2024 nr 8 en is op mijn telefoon getikt. Vergeef me eventuele tik en andere foutjes.