Ah, het strandleven! Elke zomer weer een feestje, en ik krijg er nooit genoeg van. Echt, geen dag is hetzelfde. De lucht verandert voortdurend van kleur, en het water lijkt elke minuut van stemming te wisselen. Maar ja, hier komt de aap uit de mouw, eigenlijk ben ik niet geschikt voor het strand! Ik heb namelijk totaal geen zittend gat. 😉
Een hele dag liggen bakken? Vergeet het maar. Terwijl anderen heerlijk liggen te sudderen als kip aan het spit, zit ik onder mijn parasolletje fanatiek puzzeltjes op te lossen. Of, nog beter, ik ben in het zand aan het spelen. Ja, je leest het goed. Het kind in mij krijgt op het strand weer alle ruimte. 🙂 Elke dag bouw ik wel iets. Of het nu een zeemeermin is, een krab of een dolfijn. Als ik echt op dreef ben, ga ik all-in met een enorme oer-Hollandse dijk, want iemand moet ons beschermen tegen dat verraderlijke Franse water, toch? Oh, en dat heeft trouwens nog een bijkomend voordeel: andere strandgasten blijven uit de buurt. Die zien mij fanatiek scheppen en denken vast dat ik aan een of ander gek artistiek mens ben die met een groot kunstproject bezig is. Prima! Hoe meer ruimte voor ons, hoe beter, haha
En dan is er mijn favoriete tijdverdrijf: eindeloze wandelingen langs de waterlijn. Ik noem het mijn ‘mensen-kijk-momentje’. Van een aandoenlijk bejaard echtpaartje waar de vele zonuren duidelijk zichtbaar zijn, tot gezinnen met baby’s die compleet zijn ingepakt in UV-werende kleding en tentjes. Het is net een groot terras, maar dan op het strand. En geloof me, het zijn meestal de Franse kindjes die zorgen voor een onverwachte wending in het verhaal. Want Franse kinderen lijken wel massaal allergisch te zijn voor zwembandjes?
Daar waar de Nederlandse dreumes in een opblaasbaar Michelin-mannetje verandert voordat hij ook maar één teen in het water steekt, rennen die Franse kleintjes vaak zonder enige vorm van drijfvermogen de zee in. En geloof me, die overbekende oranje zwembandjes zijn levensredders, niets is veiliger. Maar wat zie je hier bij de Franse kinderen? Vaak helemaal niks! Of ze zitten op een onmogelijk opblaasbaar waar ze afkukelen? En als ze al iets dragen, is het zo’n zwembandje strak om hun middel. En laat me je vertellen: ( geleerd van een echte badjuf ;-), dat is net zo gevaarlijk als het eruitziet. Je kind verandert in een soort tuimelaar op turbo-stand, klaar om elk moment kopje onder te gaan.
Dus daar zit ik dan, half in crisis-modus, klaar om in te grijpen. “Badjuf, klaar voor actie!” Maar ja, dat zit nou eenmaal in de familie. Mijn vader jaagde op boeven, mijn moeder hield het zwembad in de gaten, en ik? Ik sta op het strand met mijn moederinstinct op speed: met voortdurend oog voor dreigend onheil, klaar om de kleine waterratjes te redden indien nodig.
Misschien moet ik voortaan maar standaard een setje zwembandjes in mijn strandtas gooien. Want tja, de crisis-coördinator in mij stuur je domweg niet op vakantie. Het is ook maar goed dat ook het kind in mij iedere zomer weer loskomt, en voor de nodige ontspanning zorgt. 🙂
Nb Dit is vakantieblog 2024 nr 7 en is op mijn telefoon getikt. Vergeef me eventuele tik en andere foutjes.