Het is een vorm van beroepsdeformatie denk ik, maar direct na aankomst wil ik altijd weten hoe snel ik weer weg kan. Misschien is het ook wel een altijd zachtjes sudderende heimwee naar huis, waar ik ook ben.
Waar is de vluchtweg? Is er kans op brand, overstroming, storm, extreme hitte. En tegenwoordig komt daar ook bij, hoe druk is het en hoe groot is kans op besmetting hier.
Ik start altijd het bestuderen van een gedetailleerde landkaart, welke uitgangswegen zijn er? Want als bij een natuurbrand, iedereen tegelijk over ‘rue de camping’ wegmoet schiet het niet op. Daarna op verkenning naar de brandmelders en blusmiddelen. Bij aankomst op de camping zie ik de brandslang niet meer hangen op de voor mij bekende plek. Dus vraag ik in mijn beste Frans: “Vous know où le tuyau to put out le feu?” De beveiliger aan wie ik het vraag -die overigens keurig een mondkapje draagt- komt dichterbij, hij wil het me aanwijzen. Ik spring verschrikt naar achter en roep,: “Corona distance svp, vous in France 1 meter, but in Pays-Bas nous doe 1.5 meter. Et moi vind deux meter tres prettig.” Uiteindelijk komen we er lachend uit met handen en voeten en ben ik op de hoogte van alle waterpunten en blussers.
Dan de evacuatie route ter plaatse. Ik besluit om deze te volgen vanaf het strand om te kijken waar ik uitkom. Geloof het of niet, ik kom weer uit bij de beveiligers bij de ingang van camping. Ik hoor de man bijna denken: “komt dat gekke wijf weer aan”. Ik probeer het nogmaals in mijn beste Frans: Pour evacuations le route a gauche of a droite? Ondersteunend met gebaren als een volleerd stewardess. ”Je non wil kom terecht in een verkeers-trechter.” De man kijkt me aan alsof hij water ziet branden. Maar we moeten naar links begrijp ik.
Ik probeer nog uit te leggen waarom ik zo gefocust ben op brand enzo: “Je suis crisiscoördinator in centre d’incendie de l’hôpital.” Maar ik besef dat dit zinloos is, ik had echt beter moeten opletten op school. Want de man springt weg, zodra ik het woord hospital noem. Non, non corona but brûlures. Maar ik besef dat dit verder uitleggen zinloos is, ik had echt beter moeten opletten op school bij de Franse les.
Enfin ook weer geregeld. Daarna ga ik me in de plaatselijke Corona maatregelen verdiepen. Looproutes, hygiëne maatregelen, afstanden, het staat allemaal keurig aangegeven, ze hebben echt hun best gedaan op de camping. Dus hoe moeilijk kan het zijn om je er aan te houden.
Na de gelopen veiligheidsronde is het tijd om me te ontspannen. Ik loop terug naar de tent en ik zie twee mensen aankomen lopen. Ze lopen midden op het pad. Ik stap al demonstratief naar rechts, verwachtend dat ze ook een stap naar rechts doen. Maar ze zijn zo druk aan het praten dat ze niks in de gaten hebben. “Allo”, roep ik, “vous respecter le Corona distance svp.” Ze kijken me totaal niet begrijpend aan. Ik start met driftig met wijzen, alsof er een vliegtuig moet landen. Dan pas lijkt het door te dringen en stappen ze opzij zodat ik ze kan passeren met voldoende afstand. Hun blikken naar mij zijn dodelijk. Maar mijn binnensmonds gemopper was dusdanig duidelijk, dat ze dat vast ook begrepen. “Vous est tres stupide,” denk ik.
Vervolgens komt er een groepje kinderen aan, ik hou mijn hart vast. Maar werkelijk waar keurig nemen ze afstand, zonder dat ik ook maar iets hoef te zeggen, er is hoop.
Maar misschien keek ik wel zo boos dat ze gewoon bang voor me waren 😉
Nb.
Dis vakantieblog deel 2, deze blog is getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik en andere foutjes.