Home

Ken je die scène van Jochem Meijer van die bijna overspannen leraar? Weet je wat jij moet doen? Lekker op schoolreisje. Dat is hetzelfde als je zegt tegen een crisiscoördinator:  ‘Weet je wat jij moet doen? Lekker op vakantie, lekker ontspannen.’

Sowieso is het al een uitdaging om mijn werk achter me te laten. Iets met het aard van het beestje 😉 en dan ook nog op vakantie. Op hoeveel mogelijke catastrofes moet ik me voorbereiden? Zengende hitte, stortbuien en wateroverlast, bosbrand, monsterfiles. Dus in ieder geval voldoende liters water mee voor onderweg en 2 grote EHBO tassen. 

Als we eenmaal vertrokken zijn dan begint ook voor mij de vakantie en stoppen met nadenken. Afgezien van de eerste 100 kilometer natuurlijk. 😉 Dan ga ik toch in gedachten alle tassen weer na, heb ik echt alles mee? Maar uiteindelijk kan ik me ontspannen. 🙂 Wat ik ook vergeten ben, ik kan er nu toch niks meer aan doen. En Frankrijk is een redelijk ontwikkeld land 😉 dus de basis kan ik daar vast ook krijgen. 

Onderweg in Luik nog wel lichte stress. Hebben we eindelijk een keer de juiste afslag genomen en jakkeren we niet met de vouwwagen dwars door Luik, maar keurig op de ringweg, is de weg even verder dicht! De omleidingsroute is echt kilometers om. We besluiten te luisteren naar de TomTom. Na haarspeldbocht nummer 3 begin ik toch te twijfelen of we de aangegeven route niet hadden moeten volgen. Gelukkig pakt het goed uit, voor we het weten rijden we weer op de geplande route. Het zit mee dit jaar :-).

Onderweg heb ik geen zin in gedoe met de vouwwagen openklappen voor één nacht. Uiteraard wil ik geen risico dat we onderweg geen hotel kunnen vinden met een kamer vrij. Dus had ik weken geleden al een hotel geboekt, lekker relaxed dus. Om 18:00 uur arriveren we bij onze overnachtingsplek na een prima reis. Het was rustig op de weg. 

Uiteraard check ik als eerste de vluchtwegen in het hotel. Ik ben helemaal blij als ik zie dat we naast de nooduitgang zitten. Perfecte kamer dus! Ik loop even terug en zeg ik in mijn beste Frans: ‘C’est bon, lekker close by point de départ d’urgence!’ tegen de meneer bij receptie. 

Niet veel later lopen we naar een restaurant vlakbij. Als we aan het toetje zitten rijdt er een brandweerauto voorbij met de sirenes aan. Niet veel later nog één en nog één. En weer een paar minuten de ladderwagen ook. “Dat is niet best”, zeg ik. Thuis had ik uiteraard allang online gekeken waar de brand was. Maar ik heb vakantie dus ik eet rustig mijn crème brullé nog op. Mijn gezin grapt nog naar mij: “Straks staat ons hotel in brand.”

Na het afrekenen lopen we naar buiten. Ik zie direct de rookwolken. Oei dat is dichtbij. Het lijkt wel of het uit het dak van een supermarkt komt. Maar eenmaal om de hoek is de schrik groot als we zien dat het echt een hele grote brand is. Het hele hotel staat in brand! 

Het is het hotel tegenover ons hotel aan de andere kant van de weg, de vlammen slaan uit het dak. Gelukkig gaat de rook recht naar boven maar daalt even verderop neer. Tot nu toe ruiken we nog niks. Maar we besluiten ons wel voor te bereiden op vertrek. De wind hoeft maar een klein beetje te draaien en dan moeten we ontruimen. 

Als iedereen er maar uitgekomen is, denk ik. Wat verschrikkelijk. Ik zoek online naar informatie, gelukkig duurt het niet lang dat ik een bericht vind in de plaatselijke media. Daar lees ik dat er voor zover bekend geen gewonden zijn. Dat stelt me een stuk geruster. 

Vanuit de hotel kamer kijk ik vol bewondering naar de brandweerlieden die de brand volop aan het bestrijden zijn. Twee staan vreselijk hoog in de hoogwerker vanaf de bovenkant de brand te blussen.

Ik ga nog een keer naar buiten. Nog steeds ruik ik niets, de wind staat nog steeds gunstig voor ons. Ook de zwarte rookwolken worden steeds minder. Helden zijn het, mensen van de brandweer! 

In mijn beste Frans overleg ik nog even met het hotel personeel, die ook allemaal bezorgd buiten staan te kijken naar de brand bij het collega hotel aan de overkant. Volgens hen is het veilig en lopen we geen gevaar. 

Het zit me toch niet lekker. Maar als er een uur later geen vlammen meer te zien zijn ontspan ik. Tijd om te gaan  slapen. Maar uiteraard is de tas is alweer ingepakt en mocht het oplaaien dan kunnen we in 30 seconden vertrekken…

Gelukkig was het niet nodig. Bij daglicht is de verwoesting van de brand triest zichtbaar. We laten het achter ons en vervolgen de route naar het zuiden. Het is vakantie, lekker ontspannen, op naar de volgende crisis 😉 

NB Deze vakantieblog is getikt op mijn telefoon. Dus vergeef me eventuele tik en andere foutjes. 😉