Na een paar dagen van milde zeewind is vandaag de wind omgeslagen en hebben we de tramontane vol op onze camping staan. En niet zo’n beetje ook—de wind giert stormachtig over het strand. Maar ach, we zijn inmiddels doorgewinterde tramontane-veteranen. Elk jaar krijgen we ermee te maken, dus we zijn goed voorbereid. Onze parasol is een technisch wonder: uitgerust met scheerlijnen en zware tentpinnen blijft hij als een rots in de branding staan, terwijl de rest van het strand vecht met hun wegwaaiende schijt parasolletjes en vliegende luchtbedden. Gratis entertainment, zullen we maar zeggen ;-).
Vandaag wappert de gele vlag fier boven de strandpost i.v.m. de flinke aflandige wind, maar het lijkt erop dat niet iedereen die waarschuwing heeft meegekregen. Zo zie ik een vader die triomfantelijk een soort Fatboy zak uitpakt. Je kent ze wel, die luchtzakken die je door de wind heen en weer moet wapperen om ze op te blazen. Nou, wind is er genoeg vandaag, dus dat gaat nog net iets té goed. Hij rolt het ding dicht, ploft erin, en wat mij betreft: het is game over—je komt er nooit meer fatsoenlijk uit, althans, ik heb het nog nooit iemand zien doen. En dan, omdat het natuurlijk veel te heet is, besluit de man dat hij lekker wil dobberen in zee.
Aanvankelijk blijft hij vastzitten op de zandbank, maar zijn dochters geven hem een enthousiast zetje en daar gaat ‘ie—de volle zee op. Ik zeg mijn gezin alvast dat we op de eerste rij zitten voor de volgende komische reddingsactie.
Zoals verwacht, vangt die gigantische zak alle wind en al snel drijft hij richting de boeien en de vaargeul. Vlak voordat hij de gevarenzone in gaat, realiseert de man zich dat actie vereist is. Hij begint als een bezetene met zijn armen te peddelen, maar doordat dat ding zo hoog in het water ligt, raken zijn handen nauwelijks het water. Het is net een slapstick scène: veel gedoe, maar nul vooruitgang. De strandwacht komt al aangescheurd in hun Zodiac-boot om hem te redden.
Je zou verwachten dat de man met zijn staart tussen zijn benen terugkomt, maar nee hoor, hij stapt trots aan wal en vertelt zijn gezin over zijn “avonturen” alsof hij net een oceaan heeft overgestoken.
Ik heb bijna de neiging om hem een standje te geven, maar mijn Frans is helaas niet goed genoeg om al mijn sarcasme over te brengen. Terwijl ik me dooderger aan deze flapdrol zie ik opeens rookpluimen aan de horizon. En rook in combinatie met deze stormachtige wind? Dat is vragen om problemen. Ik blijf in het water staan om de ontwikkeling van de rookpluim in te gaten te houden, terwijl 1/3 achteloos in de zon licht te pitten en geen idee hebben wat er zich allemaal afspeelt.
Ik zoek intussen ook online naar informatie en lees al snel dat er grote natuurbrand is uitgebroken. De wind staat gelukkig gunstig voor ons, dus ik stel vast dat we geen direct gevaar lopen, maar een brand met deze wind? Dat is gewoon levensgevaarlijk, ik blijf alert en ben in gedachten de tas al aan het pakken. In de loop van de middag worden twee dorpen verderop ontruimd, en terwijl wij in de avond voor onze tent strijden 600 heldhaftige brandweerlieden tegen de vlammenzee. Zelfs in de avond, brandt het nog steeds. Maar de mannen en vrouwen van de brandweer krijgen langzaam de controle terug. Hun operatie gaat de hele nacht door en ook vandaag blijven ruim 300 brandweerlieden in touw om onze veiligheid te waarborgen. Voor de kenners: we hebben het hier over 5 Canadairs, 4 Dash-toestellen, 2 Beechcrafts, een zware waterbommenwerpende helikopter, en de Dragon 34. Ja, ze pakken hier flink uit.
Ondertussen hebben de strandwachten dus wel wat beters te doen dan sukkels van een opblaasmatras redden. Ik geef ze nog een knipoog en zeg dat ik de boel wel in de gaten houd vandaag. En net als ik dat doe, waait er een flinke windstoot door. Wat denk je? Het hele opblaasgeval van die man waait de zee in, nog voordat hij zelf het water in kan springen. En voordat hij ook maar met zijn ogen kan knipperen, is het ding al bij de boeien en heeft een plezierjachtje het ding opgepikt, leeg laten lopen, en meegenomen. Daar staat hij dan, die zak, beteuterd te kijken naar zijn figuurlijk verdronken luchtzak, terwijl ik mijn best doe om mijn grijns in te houden. Maar ja, sommige dingen zijn gewoon té mooi om niet om te lachen.
Dus, een groot compliment voor de helden van de brandweer hier en een kleine glimlach voor de wind die soms de juiste dingen wegwaait!
NB
Foto is via plaatselijke Veiligheidsregio. Zij riepen direct op aan publiek om weg te blijven en zelf geen foto’s. te maken. Hulpdiensten hebben speciaal aantal mensen opgeleid om foto’s te maken, tevens t.b.v onderzoek later.
Nb Dit is vakantieblog 2024 nr 5 en is op mijn telefoon getikt. Vergeef me eventuele tik en andere foutjes.