Home

Als dochter van een badjuf ben ik continu alert nu “mijn” strand ineens een onbewaakt strand is geworden. Omdat ik toch dicht bij de waterlijn wil zitten, zodat ik alles een beetje kan overzien, kan ik net zo goed een beetje in het zandwroet’n. Want ik heb nou eenmaal geen zittend gat. Ik moet wel wat omhanden hebben, dus graai ik in het strandkarretje naar de schepjes en mijn gietertje etc. “Waar zijn de zand-spulletjes?  blèr ik net iets te hard over het strand. “Hoezo hebben we die niet mee?”.

Tja nu we zonder de meiden op vakantie zijn is de hele strand uitrusting niet meegekomen, die zit in die blauwe zak en ligt altijd bij hun tent op zolder.

Hevig brommend doe ik mijn strandjurkje weer aan, zoek mijn portemonnaie in de strandtas en loop ik terug naar de campingwinkel om daar een emmertje en een schepje te kopen. Ik speur het rek af, want ik ben erg kieskeurig als het om schepjes gaat. “Pour les enfants? “, “qui voor de kinderen”, mompel ik. Blij als een kind loop ik terug naar het strand.Maar dan ben ik er nog niet, ik moet namelijk wel altijd een soort van gene overwinnen. Het is namelijk niet heel erg flatterend voor mijn figuur als ik op mijn knieën of gehurkt in het zand lig te wroetten laat ik maar zeggen. En zo’n omslagdoek werkt ook voor geen meter. Ik hoop altijd maar dat is er godsnaam niemand een kiekje maak als ik weer eens met een zand-creatie in de weer ben.

Eenmaal met de handen in het zand en de ogen intussen turend over de waterlijn ben ik weer de rustzelve. Alle ergernissen van al het “gepak en gehotvot”, wat op vakantie gaan nu eenmaal met zich meebrengt, zijn acuut vergeten. Zon, zandstrand en water vervelen echt nooit. Na een uurtje dartelen in het zand en een keer of 100 de zee in en uit lopen, (het nieuwe gietertje is erg klein ;- ) ben ik best tevreden voor de eerste keer in het seizoen, moet er even weer inkomen ja.

Het voordeel van een zandbouwsel, naast de lol van het maken, is dat er zeker weten niemand voor je gaat liggen. Een soort verzekering voor vrij-zeezicht dus.

Had ik voorgaande jaren nog wel eens last van peuters die dwars door mijn sculptuur kropen, deze keer wordt mijn eerste bouwwerkje afgebroken door de zee, net iets te dicht bij de waterlijn gebouwd ;- ) een beginnersfoutje.

Terwijl ik toekijk hoe de golven mijn zorgvuldig geboetseerde zandkorrels weer meenemen slaat de verveling toe. “We kunnen wel even beachballen of pic-pokken zoals wij het noemen. “Hoezo hebben we dat ook niet mee?  Een softbal of een tennisballetje dan? Ook niet? “ Oké de kinderen zijn niet meer mee, maar dat haalt het kind nog niet uit mij natuurlijk.

De volgende dag ben ik helemaal blij als ik met een strandtas vol nieuwe met “spele-dingetjes” het strand op loop. Ik verheug me nu al op de komende dagen op het strand.

Nb.Dit is vakantie blog deel 6. Deze blog is getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik- en andere foutjes. De andere blogs lees je op www.biancahabing.nl