Home

Tegenwoordig zijn er drie dagen waarop je kunt arriveren op de camping. Voorheen was dat slechts één dag, dat was dé zaterdag. Een complete chaos op de camping, oververhitte aankomende gasten en paniek bij de vertrekkende gasten, hoe ze in hemelsnaam die hele zooi weer in de auto en caravans gepropt krijgen. Het is altijd een geweldig schouwspel. Ik vind het vervelend om toe te geven maar in dit geval moet ik toegeven dat het vroeger beter was dan nu.

Je kent het wel, die veel te grote caravan die dankzij ongevraagde hulp van de campinggasten wel even op de plaats gezet werd, precies daar waar die niet moest staan. Maar omdat je al blij was met de hulp, zei je daar niets van. Of die overijverige buurvrouw die direct met koffie klaarstond, gewoon te vriendelijk om af te slaan. Maar eigenlijk nou net datgene wat je niet wilt. Maar eenmaal zelf geïnstalleerd is er natuurlijk niets leuker dan die aankomende stumpers gadeslaan. De ruzies waarvan je weet dat ze gaan komen. ‘Jij zou die tentstokken toch merken? ‘ Je ziet van honderd meter afstand dat het misgaat, dat ze de voorste stokken achterin plaatsen, maarja als ze niet vragen om hulp ga je ze daar niet op wijzen natuurlijk.

Maar het gestuntel met caravans was toch wel attractie nummer 1. Zo’n heet gebakerde fransman met zero tolerance die tijdens het manoeuvreren zulke stoten gas geeft dat een oorverdovend kraakgeluid de caravan markeert van voor tot achteren met een diepe kras. Die boom op de hoek kun dus nét niet.

Als een blij ei verkneukel ik me achter mijn zonnebril, terwijl ik voor de show een boek op schoot heb zodat het niet zo opvalt. Natuurlijk lees ik niet, ben veel te druk met de war-zone om me heen gade te slaan. Ook de discussie tussen man en vrouw over hoe de caravan of tent moet staan op de plek. Er wordt driftig gewezen naar de zon en zij weet altijd zeker dat het zó moet. Totdat hij met bloed, zweet en tranen het kampeermiddel op de plaats -in het zand- heeft gesleurd en zij zegt dat het gehele kakkie toch 15 centimeter opzij moet. Hij explodeert daarop en verplaatst de boel met grof geweld en de sfeer is gezet. Terwijl hij druk in de weer is met de waterpas en techniek, zet zij de stoeltjes al neer en komt het plastic boeketje met de kaarsjes al op tafel. Hoe herkenbaar 🙂

Helaas is al het plastic-e tegenwoordig vervangen door het electric-e. Ik zie een joekel van een caravan de camping oprijden en yes, ze komen tegenover ons in dat onmogelijke hoekje. Ik verheug me er nu al op, maar net als ik de hapjes op tafel heb gezet voor ouderwets vermaak stapt hij uit de auto met een controller in zijn handen. ‘Kut ze hebben een mover!” Weg lol, weg leedvermaak. Wie die dingen ooit heeft uitgevonden, eeuwig zonde! Het zijn overigens altijd de alpha-mannetjes die zo’n ding hebben. De kleuters in een volwassen lijf, de ultieme gadget om het testosteron gehalte in de ANWB-man weer op te krikken volgens mij.

Het is vooral de blik waarmee ze de caravan verplaatsen. Alsof ze Max Verstappen zijn. Oké, ik geef toe, het is knap hoe ze zo’n 10 meter lange sleurhut door een gaatje van 2 meter weten te persen, maar verder. Man man, het lijkt wel of ze hun lul op afstand besturen met dat ding. Door zo’n uitvinding In één klap van brullende leider tot de sukkel op de apenrots, bam alle mannelijkheid weg. Want het had wel wat die mannen in ontbloot lijf die met oerkrachten zo’n caravan desnoods optilde met elkaar en door het mulle zand trokken.

Überhaupt erger ik me dood aan al die elektrische aandrijvingen, zoals de e-bike maffia op de Drentse fietspaden. Tot de belachelijke hooverboard-segway dingen hier nu op de Franse camping. Dat de kinderen het leuk vinden begrijp ik wel maar die volwassen erop, zucht. Maar het is stiekem wel weer lachen, als ze door een kleine barrière vallen op hun derrière.

Nb Vakantie blog deel 4. Deze blog is getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik- en andere foutjes.

 

Vakantie Blog deel 1 Vakantiecrisis

Vakantie crisis

Vakantie blog deel 2 Inpakstress

Inpakstress

Vakantie blog deel 3 Route Soleil

Route du Soleil