De een ervaart het als de grootste waardering ooit, de ander gooit het ding bij een kinderboerderij naar binnen.
Waarom? Omdat we het anders beoordelen, ieder vanuit ons eigen blikveld. Is de één beter dan de ander? Moeten we in plaats van veroordelen ons niet inleven in de uitgangsituatie van de ander? Wel eng natuurlijk. Want dan kan het zo maar zijn dat je eigen oordeel tot nu toe wellicht een hele eenzijdige denkwijze was
Het is zoveel makkelijker om te denken in goed en fout, zwart en wit. Om alles wat anders te bestempelen als gevaar. Ik denk dat wij mensen, met stip, als minste leren van onze eigen fouten wat dat betreft en die van onze voorgangers.
Fouten maken, verkeerd inschatten, niet juist beoordelen. We doen het allemaal. Onze hersenen helpen ons wat dat betreft niet door een grote voorkeur te hebben voor datgene ze al eerder zagen. Het kost moeite om anders te kijken naar iets wat je al meende te kennen.
Soms is de dokter de patiënt, de boef het slachtoffer en de dochter de moeder. En misschien is je grootste vijand wel je beste vriend.
Het wordt tijd dat ik het anders ga doen. Niet langer blijf hangen in de “mitsen, maaren en de watalsen”, vrij denken en gewoon anders doen. Benieuwd of mijn blik dan nog steeds hetzelfde is.
Het voelt alsof je alle houvast weggeeft, maar is dat niet gewoon wat het leven is? Te accepteren dat we kwetsbaar zijn? En ja het kan vriezen of dooien, invloed daarop hebben we gelukkig niet.