Een flesje shampoo uit het schap pakken was de aanleiding. Ik hoor u denken, dat kan toch niet zo zwaar zijn? Maar het was “verrassend volume”! Had ik nu maar perfecte puntjes gekozen….
Daar stond ik, zwetend van de pijn, ik voelde mijn onderrug warm worden, alsof een soort ring van stekende pijn rond ging in mijn lijf. Gelukkig was mijn jongste dochter bij me. Onderweg naar de kassa, nogmaals het zweet van mijn bovenlip vegend. Je geneert je ook nog op zo’n moment, raar eigenlijk. Eenmaal in de auto zakte het af, ik haalde opgelucht adem. Ik kon mijn benen ook weer goed bewegen. Even overwoog ik alsnog naar de supermarkt te gaan wat gepland stond, maar toch maar naar huis. Op de oprit zette ik toch nog enigszins voorzichtig de voeten neer, maar helaas eenmaal overeind voelde ik het al weer, die pijn.
Het beeld van mijn moeder vroeger kruipend door de kamer als gevolg van spit kwam voorbij. Ook dat van mijn vader liggend in de keuken ten gevolge van een acute hernia. Ook het beeld mijn echtgenoot die eerder lang was uitgeschakeld door een hernia, kwam voorbij in mijn gedachten. Het was een soort schrikbeeld van me. Daar lag ik, hopende dat het eenvoudige kramp was ofzo…
Ontspannen meid, dacht ik. Direct de medicijndoos flink geplunderd. Na 2 uur de huisarts, beetje tegen beter weten in, gebeld hopende dat hij nog een magische oplossing had (over onnodige zorgkosten gesproken, sorry). Toch stelde het wel gerust, doorgesproken welke oefeningen ik wel en niet kon doen. Er was maar één doel, ” ik moet morgen werken”. Het werken op een Brandwondencentrum betekent dat er pieken en dalen zijn in de werkdruk. De zomer is vaak een enorme piek, ook dit jaar. Dat gecombineerd met de vakantie periode maakt dat ziekmelden in deze periode wel het laatste is wat je doet.
Dus na 3 uur liggen toch maar alvast mijn baas gebeld om de situatie door te spreken…wat als? Dankzij de flexibiliteit en inzet van mijn collega’s draaide het werk gewoon door. Gelukkig kon ik dankzij de digitale werkplek al liggend nog een kleine bijdrage leveren. Dat maakte dat ik me net ietsjes minder bezwaard voelde, maar toch.
Ook als oud verpleegkundige deed ik wat bijna iedereen doet, mijn klachten googlen. Hmm hernia, spit, ischias of gewoon een verrekt spiertje, het kan allemaal, hoe verassend. Want dat wist ik natuurlijk allang, maar toch hoop je iets te vinden waar staat dat het snel over zal zijn. Meer hoopgevend waren alle behandelingen die er zijn, zoekend naar lage rugpijn. Warme stenen? Hmmm lijkt me niet zinvol om die Drentse keien op mien rug te leggen. Bovendien die passen toch nooit in de oven? Monnikskapkruid, maar waar staat dat? En dan thee trekken ofzo of moet ik die stengels opkauwen. Ik lees ook dat iemand wel over mijn rug wil lopen? Jakkes straks voetschimmel in mij nek. Ook kan ik mijn rug laten kraken, hmm zonder röntgen doorlichting lijkt me zoiets vrij zinloos. Dr Vogel biedt de oplossing in druppels, jaja die werken zeker het beste als Jupiter en Saturnus in één lijn staan, zucht. Ik kan spuitbussen kopen en zalven die doordringen tot in de spieren, oef das niet best. In dezelfde Kruidvat waar ik mijn rugblessure opliep kan ik echt honderen euro’s kwijt aan middelen die allemaal beloven me van mijn kwaal te helpen. Op internet kan ik ook helemaal los gaan, speciale kussens, matrassen. Er is zelfs speciaal ondergoed verkrijgbaar, je verzint het niet. Waren we nu toch maar via Lourdes gereden om wat van dat speciale woater in te slaan. Anders zo de vijver maar eens in de vijver plompen. Die kikkers doen het er ook uitstekend in. Ze rugcrawlen nog net niet door de vijver. Ik kan mijn irissen, tenen en handlijnen laten lezen of een Chinees naalden in mien vellegie laten me zetten. Straks mankeert er nog iets aan mijn aura, zal je zien, heb ik weer.
Ik ben nogal wetenschappelijk ingesteld, kortom zwaar tegen kwakzalverij. Helemaal als iemand daar flink aan verdient of valse hoop geeft. Maar ik snap best dat als je wanhopig bent je alles probeert, het een kans geeft. Ook ik, de pijn nu al zat, zou er zo honderden euro’s voor over hebben als iemand mij nu een oplossing kon bieden. Maar ook ik weet dat klachten zoals de mijne nu vervelend zijn maar niet meer dan dat. Het zal waarschijnlijk een kwestie van geduld zijn. Nu nadere diagnostiek inzetten is ook weinig zinvol immers welke kwaal het ook is, de adviezen zijn in eerste instantie gelijk. Bewegen daar waar kan, niet te lang op bed, zitten zoveel mogelijk even vermijden, kortom even afwachten…
Laat ik daar nu net niet zo goed in zijn 😉 dat afwachten. Op geleide van de pijn bewegen, maarja wat is pijn, hoeveel pijn mag je hebben? Is pijn altijd objectief, wetenschappelijk? Nee …
In mijn ogen is het altijd een optelsom, zo sta ik ook in mijn vak. Als een patiënt belt dan is het nooit voor niks. In het verleden zuchtte ik ook wel eens als iemand voor de zoveelste keer belde. Maar de afgelopen jaren heb ik helaas de “patiëntkant” veelvuldig getest. De pijn was de ene dag veel beter te dragen dan de andere. Soms is heel even oprechte aandacht het beste medicijn.
Aandacht kost vaak helemaal niets. Maar waarom vinden we dat dan zo moeilijk? Veel makkelijker schrijft de dokter een recept, geeft de verpleegkundige een pil, pakt de moeder de snoeptrommel en schrijven sommigen een blog…
Ik, als rugpatiënt (2 versleten tussenwervels), weet precies wat je meemaakt. Het gebeurt mij 2 tot 3 x per jaar. Wat absoluut niet helpt is blijven liggen of zitten. Bewegen, dat is belangrijk. Voorzichtig wat oefeningen, wat lopen, eventueel wat fietsen. Het belangrijkste is geduld, gewoon accepteren dat je een paar dagen minder kunt doen dan normaal.
Waar ik zeker baat bij hebt is mijn rug te laten kraken door onze bedrijfsfysio. Hij weet precies waar het bij mij zit. Soms al na 1 kraaksessie spring ik fluitend van de tafel en kan alle standjes weer maken! Soms echter ook niet hoor, dan moet ik ook een weekje aanmodderen tot het vanzelf weer overgaat.
Sterkte en geduld!
Dank, doet goed!