Nu slim zijn, denk aan wat je geleerd hebt meid. Ik sleep mezelf naar de kast en ik weet nog net een flesje water te bemachtigen. In een soort van overlevingsreflex lukt het vervolgens om mijn telefoon te grijpen. ‘Kalm blijven’, denk ik voortdurend. Bepaal je tactiek en schat kansen reëel in. Ik probeer me om te draaien en als een ware Rambo weet ik mijn knieën onder mijn lijf manoeuvreren, maar ja en nu? Ik duw het flesje water en de telefoon steeds een meter vooruit om vervolgens tijgerend en kroepend mijn reddingslijnen te volgen. Ineens schiet het door mijn hoofd, laat er in godsnaam niemand binnenkomen. Mijn hemel wat een aanblik moet dit zijn, een blonde vrouw, die als een mislukte Jane op de grond ligt, net een fractie te laat om haar reddende liaan te kunnen vastgrijpen.
Na een barre tocht door een jungle van drempels en obstakels kom ik eindelijk bij de bank aan, maar vanaf de grond lijkt het wel de Mount Everest. Ik probeer een plan te maken voor de beklimming. Me opeisen vanaf de knieën lijkt onmogelijk. De Tv staat aan en ineens word ik geïnspireerd door de olympische skiërs die achterwaarts de skihelling afjumpen. Dat is mijn redding. Op handen en knieën worstelend probeer ik één been achterwaarts op de bank krijgen. Daarna lukt het om mijn rug ophoog te krikken en grip te krijgen met been twee. Steunend op mijn handen werp ik me vervolgens per millimeter via een backside 360 Flip op de bank. Eenmaal de top bereikt komen de emoties los, ik heb het gehaald, terwijl ik de zoute tranen op mijn lippen proef besef ik ineens dat ik ongelofelijke dorst heb.
De schrik slaat mij om het hart, mijn lifelines, het flesje water en de telefoon liggen nog op de grond. Ik wist altijd wel dat mijn survival skils nou niet echt uitblonken, maar ik voel me nu blonder dan blond. Centimeter voor centimeter wurm ik me vervolgens naar de afgrond naast de bank en ik kan er natuurlijk net niet bij. Ik denk krampachtig na over naar een oplossing. Mijn lijf moet hoe dan ook op bank blijven. Ik laat mijn hoofd en vervolgens mijn armen van de bank zakken en ik kan er net …bij. Ik weet mijn telefoon en het water in mijn capuchon te stoppen om me vervolgens weer naar de gevechtslinie terug te trekken. Eenmaal terug hoor ik mezelf ware oerkreten door de jungle heen slingeren…oftewel ik bolk en reer van de piene in mien rug.
Eenmaal op adem gekomen drink ik dankbaar mijn flesje water leeg en probeer ik wat te ontspannen. Het voelt alsof ik een gouden medaille heb gewonnen. Maar dan besef ik, wat erin gaat moet er ook weer uit en het toilet is zeker 4 meter lopen. Dat voelt als een marathon, dat haal ik nooit.
Normaal ben ik een type van, nait soezen moar broezen moar met disse piene in mien rog rest mie moar ain ding, plat!
Hopelijk is ’t moar eem biegoan, bint nou al zat…
