Drie weken terug in de tijd betreffende de groene knoppen van de lente. Terug naar de nawinter betreffende natuurbeleving. Na 200 km was ik eruit, ik heb genoeg van Scandinavië gezien voor de rest van mij leven, dacht ik.
Waar zijn de mensen? Spelen 5.5 miljoen mensen verstoppertje ofzo? Vijfhonderd en vierenvijftig en tweeenzestig cent voor een tank, man man. Ik had moeite de teugels van franse merrie in bedwang te houden die bij iedere afslag probeerde zuidwaarts te galopperen. Fjord fjord, kalmeerde ik haar.
” Uw bestemming eindigt op onverharde weg, gaat u akkoord ? ” vroeg de stem ook ietwat onzeker toen er van een snelweg allang geen sprake was. Een paar uur eerder reden we het land nog in met vele Nederlanders, zij sloegen echter allemaal rechts af, richting de randstand hier. Maar als noordeling ook nu natuurlijk in één rechte lijn door naar boven.
Echter het onbestemde gevoel werd met de kilometer vergroot, was dit echt wel zo’n goed idee? Maar toen ineens verscheen het Spar logo als mijn zon in lucht, het komt toch nog goud, dacht ik.
Eenmaal starend over het water en de haren in de wind waaiden alle eerdere gedachtes moeiteloos weg…
Bovendien het gaat nooit om waar je bent of waar je wil zijn, maar met wie.
Tankeløst i Danmark, vidunderligt.
