Home

20130730-123705.jpg

Hoeveel risico accepteren we? Hoeveel risico willen we nemen? Ieder jaar rijden wij zo’n 3000 km ten behoeve van de vakantie en onderweg zien we ieder jaar veel leed langs de weg. Maar toch gaan we.
Een vliegtuig, een boot, ik blijf het ongemakkelijk vinden. De beelden van als het misgaat op mijn netvlies veroorzaken dat gevoel. Terwijl ik weet dat statistisch gezien een auto veel gevaarlijker is. Sterker nog “in en rondom huis” is ver weg het gevaarlijkste wat je kunt doen. Maar het voelt niet zo, er is een gevoel van controle. Al zie ik dagelijks op mijn werk dat ik ook gewoon domme pech kan hebben, niet alle ongelukken zijn te voorkomen. Maar waarom zoeken mensen dan soms bewust het gevaar op? Deze week verdronken er 9 mensen aan de Franse kust. “Attention Attention”, klonk het uit de speakers op het strand.

De rode vlag werd gehesen, dus dan mag je niet in de zee! Alleen nog met de tenen. Het duurt niet lang of de eerste mensen gaan iets dieper, tot de kuiten in. De strandwacht fluit en gaat er naar toe, aan zijn gebaren zie ik dat hij uitleg geeft. Over de stroming, maar ook ten behoeve van het overzicht voor de strandwachten. Want als de één tot de kuiten erin staat gaat de volgende tot over de knieën etc etc.

Even later horen we dat er even verderop 2 mensen verdronken zijn, veel mensen staan op het strand te praten. De zon schijnt, de golven zijn prachtig wit, de lucht is sprookjesachtig blauw maar schijnt bedriegt. Dan komt er een groepje jongeren, ze wachten totdat de jongens van de reddingsbrigade voorbij zijn en rennen luid brullend de zee in. Iedereen staat hoofdschuddend te kijken, ze hebben publiek. De jongeren kijken naar de strandwachten, ze dagen ze uit. De franse baywatch doen wat ze moeten doen. Ze roepen dat ze eruit moeten, na herhaaldelijke geluid signalen gaan ze erin met gevaar voor eigen leven om de jongeren te overtuigen eruit te komen. In plaats van te komen, zwemmen ze in eerste instantie grijnzend verder weg. De toon en de lichaamstaal van de strandwachten is inmiddels overduidelijk. Terwijl ze met 2 man “in gevecht zijn” met de jongeren en de golven moeten andere strandwachten de bewaking van hun stuk overnemen. Dat op een moment dat het topdrukte is en de verslagenheid groot is bij de reddingsbrigade gezien de drenkelingen verderop.

Uiteindelijk kwamen de jongeren eruit om een half uur later hetzelfde weer te doen. De gendarmerie moest eraan te pas komen om verdere escalatie te voorkomen. Onder luid “applaus” kwamen ze de tweede keer uit zee. Massale afkeuring door alle aanwezigen op het strand. Ze werden niet bijster positief nageroepen. “Rot jeugd!”

Ook bij mij kwam het stoom uit mijn oren. “Hoe kun je zo dom zijn?! Waar haal je het lef vandaan om het de reddingsbrigade bewust te sarren op een moment dat er levens in gevaar zijn? ” Ik had de neiging om ze venijnig bij de bovenarm te pakken en fien te kniep’n zoals als alleen moeders dat kunnen. Schop onder hun kont en hop naar boven…

De volgende dag lees ik in de Franse krant dat er nog eens 7 mensen zijn verdronken. Tot mijn verbazing betreft het juist ouderen, bijna allemaal tussen de 50 en 70 jaar. Allemaal mannen die de gevaren moeten hebben geweten. Ook zij dachten nog dus nog steeds dat ze onoverwinnelijk waren, net zoals de jongeren waarschijnlijk hebben gedacht toen ze in hun ogen vreselijk stoer deden. Sterker nog, zij hebben het gevaar helemaal niet gezien denk ik. Maar voor de duidelijkheid wat mij betreft moeten er wel gevolgen zijn voor de groep. Verplicht een week helpen bij de reddingsbrigade of iets dergelijks.

Dezelfde dag kwam een 11 jarige jongetje vast te zitten onder het water in het zwembad van de camping. Reanimatie volgde en gelukkig heeft het overleefd hoorden we later. Het zwembad is sindsdien dicht, politie doet onderzoek en technisch wordt er gekeken hoe nieuwe ongelukken kunnen worden voorkomen. Er stond vanmorgen een echtpaar met kleine kinderen bij de balie, onbegrip voor de sluiting. Wellicht is dit gedrag nog wel erger dan de domme actie van de jongeren?

Raar eigelijk dat we over het algemeen zo weinig begrip hebben voor maatregelen ten behoeve van onze veiligheid. Ook ik vind het soms wel betuttelend, al die alarmen en codes. Maar ook ik doe er aan mee door de mensen om mij heen te pas en te onpas te waarschuwen voor brandwonden. Waarom? Omdat ik die de gevolgen zie op de momenten dat het een keer niet goed gaat.

Zijn we dan toch niet zelfredzaam genoeg? De golven waren die dag niet voor niets zo krachtig. Ondanks de zon en het tropische blauw was er een storm op komst. Voor het eerst in 10 jaar werden we gewaarschuwd op de camping. Code oranje, we werden geadviseerd alert te zijn. De stormband kwam uit de auto en extra haringen gingen de grond in. Alle batterijen werden vol laden en extra batterijen ivm mogelijke stroomuitval. De storm en verwachte onweer vielen uiteindelijk gelukkig mee in ons gebied. Maar beter zo dan andersom toch?

De gehele dag nadenken bij gevaar? Continu afwegingen maken? Dat is geen leven. Vierentwintig uur met valbescherming om en helm op is onzinnig. Maar gewoon boeren nuchteren verstand en realiseren dat ook jij niet onoverwinnelijk bent, is zo gek nog niet, toch?

Overigens groot respect voor de reddingsbrigade, blij dat ze er zijn.

Nb dit is een op de telefoon getikt blogje, excuses voor eventuele tik en spelfouten.

20130730-123715.jpg