De voornaamste reden om ieder jaar weer een barre tocht te maken van ruim 1400 kilometer is toch wel de Méditerranédee. Het maakt me niet uit, bewolkt of zonnig, de Middellandse zee is in al haar 50 tinten blauw even prachtig. Ik hoor vaak om mee heen: ‘dat je het uithoudt met dat ‘ge-lig aan dat strand ieder jaar weer’. Nou dat is nou net het geheim, ik lig niet.
Op het strand bouw ik, schep ik, loop ik, tennis ik maar bovenal observeer ik. Het is gewoon één groot terras maar dan wel met een extra uitdaging. Want hoe heerlijk het ook is om met je blote voeten in het zand te lopen, je wilt het niet op je handdoek, in je tas en al helemaal niet in je bikini. Maar als mens verliezen we het gewoon altijd van de elementen. Uiteindelijk krijg ik gewoon een gratis scrub, waar ik in een dure beauty salon honderden euro’s voor had betaald. Maar hoe dan ook er is altijd veel te zien, zowel met aflandige wind als met zeewind.
Met harde aflandige wind is vermaak altijd gegarandeerd. Je ziet het gewoon gebeuren, nieuwe lichting op het strand. Nog bleekjes en in al hun onwetende enthousiasme hebben ze een mega opblaas eend gekhocht en direct opgeblazen. De kinderen glunderen van blijdschap en kunnen niet wachten om de zee in te gaan. Dan vlak bij de waterlijn gebeurt het, ze laten de eend heel even los. Één seconde maar, maar genoeg voor de wind om de judokus-kwak op te pakken en zeker 10 meter de lucht in te blazen en in zee te deponeren. De kinderen huilen snikkend en pappa rent heroïsch de zee en begint dapper te borst-crawlen. Ik weet na 15 jaar hier vertoeven natuurlijk allang dat het een verloren zaak is. Iedere keer als hij de enorme gele eend op zo’n 5 meter nadert kwakt de wind het ding weer meters verder de zee op. Totdat de uitputting daar is, de reddingsbrigade papa uit zee vist en de eend wordt gered door een bootje verderop. Ik zie het allemaal gebeuren achter mijn zonnebril, beter dan welk boek ooit. Het gedrag van ons mensen is top vermaak. Maar gelukkig biedt het strand ook alle ingrediënten om me verschrikkelijk te ergeren, anders is er ook geen reet aan natuurlijk.
Een half uur later, als de wind iets lijkt te gaan liggen wordt de opblaas eend XXL opnieuw te water gelaten, kinderen erop en mama erbij. Dan laat ze heel even los, een fractie maar. De kinderen drijven hard weg door de enorme harde aflandige wind en beginnen te huilen. Moeders staat alleen maar te gillen en te roepen in plaats van dat ze er direct achteraan zwemt. De kleintjes kunnen duidelijk nog niet zwemmen. In no time drijven ze zo’n 50 meter uit de kust. Een aantal geoefende zwemmers daar toevallig in de buurt weten de eend met de kinderen erop vast te grijpen. De mega eend is zo groot dat ze met 3 volwassen mannen al zwemmend moeten ploeteren om tegen de wind in het strand te bereiken. De moeder lijkt totaal niet te beseffen wat er gebeurt is want een uur later zien we haar weer in het water met kind en eend.
Ik kook inmiddels van woede. Dit is ontzettend stom ezel gedrag, waar de kinderen de dupe van zijn. Ik kan het niet laten, (het zit vast in mijn genen dochter van een badjuf) dus ik stap op de vrouw af. In mijn beste Frans zeg ik: “c’est une stupide grand canard avec du enormus wind. Vous blazen dan in ieder geval ook orange bandjes pour de bras vous enfants. Wat vous doet is comportement stupide!”
Een dag later is het zeewind, goddelijk weer en zalige golven. Iedereen staat heerlijk in de branding te springen. Het is gele vlag dat betekent alert zijn en niet te diep. Maar een uurtje later wordt de stroming zo hevig dat zelfs volwassen kerels volledig omver geblazen worden en de stroming is duidelijk voelbaar. Dan komt de rode vlag in de toren van de Franse baywatch. Rode vlag staat voor: direct de zee oet! De franse David Hasselhof heeft zijn handen er vol aan om mensen te overtuigen eruit te gaan. Een paar jaar geleden verdronken bij dezelfde golven meerdere mensen even verderop. Ze dachten ook allemaal dat het wel kon. Le Hasselhof is dan ook onverbiddelijk, eruit of je mag van het strand. Ik hou er wel van duidelijkheid. Ik sta er natuurlijk met mijn crisis neus bovenop ( ik kan het niet helpen, dochter van een politieman) als een eigenwijze surfer eruit wordt gehaald en een reprimande krijgt van Le David. De baywatchers doen het trés belle! Na ferm doorpakken en uit de zee sleuren netjes in gesprek en blijven uitleggen waarom deze prachtige zee vandaag zo gevaarlijk is.
Intussen kletsen de golven het strand op en claimt de zee iedere keer een metertje meer. Bij iedere meter weer worden honderden mensen ‘verrast’ em hebben ze allemaal hun handdoeken nat. Na twee meter denk je dat de derde meter het aan ziet komen -NOT dus- haha nog leuker dan een film. Ook zie je op het door vloed overspoelend strand prevcies waar de nederlanders zitten. Achter de snel maar vakkundig gegraven dijken. Mijn dag kan niet meer stuk.
Nb Dit is vakantie blog deel 9. Deze blogs zijn getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik- en andere foutjes.
Vakantie Blog deel 1 Vakantiecrisis
Vakantie blog deel 2 Inpakstress
Vakantie blog deel 3 Route Soleil
Vakantie blog deel 4 Waar zijn de echte mannen gebleven? http://www.biancahabing.nl/blond-denken/waar-zijn-de-echte-mannen-gebleven/
Vakantie blog 5: Vakantie fitness
Vakantie blog 6: Une enormes knal
Vakantie blog 7: Skottelbraai=man
Vakantie blog deel 8: Uitzending gemist: Zomergasten.