Puur geluk op de Route Soleil

Deel 4

We naderen de camping, aangezien het toch bloedheet is hebben we geen haast. Ik heb liever dat we later aankomen, want in deze hitte de vouwwagen opzetten is verschrikkelijk. Helemaal als de buren meekijken en zitten te wachten totdat er bij ons ruzie uitbreekt. Bovendien bij voorbaat erger ik me aan alles en iedereen het eerste uur. Ik vind het altijd een kutplek, hoe mooi het ook is. Te heet, te koud, te klein, geloof me ik weet altijd wel iets te verzinnen. Om deze voorstelling voor de overige campinggasten te vermijden doen we dus kalm an. Dit jaar probeer ik als een ware Libelle vrouw aan te komen. Leuk jurkje an, glimlachend genieten van de ultieme start van de vakantie, ik kan het 🙂

Een Française verzoekt paniekerig om haar voor te laten bij de tolpoort op de route soleil. Vriendelijk glimlachend laten we haar ertussen. We sluiten aan en staan achter haar tussen de één meter hoge betonnen randen met aan elke kant 10 cm ruimte. De slagboom gaat niet open, het meisje stapt uit en gebaart of we achteruit kunnen. We staan voor de poort waar je automatisch kunt betalen via een kastje. Daarover beschikt ze blijkbaar niet. Onze auto explodeer zo’n beetje van overdruk. Gloeindegrrrr#%}^^.

Alvast excuses aan de volgende die ons vraagt of hij/zij even voor mag. NEE, zal het antwoord de komende keer wel zijn. Wij, maar ook de 10 auto’s achter ons beginnen met achteruit te manoeuvreren. Na veel gedoe, getoeter en geblèr is iedereen achteruit zodat de frêle Franse, met nota bent 3 mannen in de auto er uit kan. Vervolgens gaat de brunette hele blonde capriolen uithalen. Dwars over de rijen gaat ze het halve plein over. Goddank gebeuren er geen ongelukken.

Ik moet toegeven het zijn vaak de vrouwen die aan het stuntelen zijn op de route soleil. Je ziet de mannen op de bijrijders stoel ook bijna nooit slapen. Ze zijn gewoon als de dood als zij het stuur overneemt. Terwijl als hij rijdt zij zichzelf een nekfixatie aanlegt en in coma gaat liggen. Wie dat trouwens ooit heeft verzonnen die achterlijke opblaasbare nekkussens. Wikkel dan een airbags om je nek die zich opblaast zodra je begint te knikkebollen, gewoon bij de les blijven, opletten! Want dat moet je op de route soleil.

Maar aan de andere kant, als bang aangeschoten wild achter het stuur zitten, zoals sommige vrouwen doen, hoeft ook weer niet. Ik ken bovendien geen auto die je moet besturen met je vrouwelijke voorgevel. Maar sommige vrouwen lijken ze gewoon vast te klikken op het stuur. Dat is toch geen rijden.

Maar het allerergste zijn vrouwen die gaan tanken. En eenmaal uitgestapt tot de ontdekking komen dat hun tank aan de andere kant zit. En ja echt, dan aan de rij achter hun vragen of ze achteruit kunnen zodat zij kan manoeuvreren naar de andere tank. Ik moet dan letterlijk op mijn vingers bijten om niet te gaan gillen van pure frustratie. Helemaal als ik na het tanken, compleet oververhit van het dampende hete asfalt terugkeer in de auto. En vervolgens bij het wegrijden dezelfde vrouw met haar gezin compleet ontspannen, op een geruit picknicken kleed zie zitten. Echt waar ik doe iets fout….

Nb deze blog is getikt op mijn telefoon, vergeef me alle typefouten