Home

Na 2 maanden in onflatteuze joggingbroeken en dikke warme sweaters te hebben gelopen. tegen het bibberen van de koorts, tijd voor weer iets eleganters. Of mijn lijf het er nu aan toe heeft of niet. Lopen gaat nog allerminst elegant, na een paar honderd meter waggel ik als soort van quisimodo over straat, maar er eindelijk eem oet. Dus gingen we op noar stad. 

Vrolijk stap ik de winkel binnen, een blauw wit jasje hangt daar gewoon voor me klaar, ze wisten gewoon dat ik kwam. Bij de volgende winkel wacht een zomerjackie met ’n mooi glansje op mij, met wat glinsters om de afgelopen maanden zonder glans te compenseren. Sjaaltje erbij en afrekenen maar. Maar eenmaal bij de kassa verdwijnt ’t goede humeur als een donderhagelbui zoals die normaal alleen valt in maart. 

“Heeft u een klantenkaart? Wilt u een klantenkaart? Heeft u een mobiele telefoon? U hoeft alleen maar even een SMS te sturen.”  Nee hoor dat hoeft niet. “Maar mevrouw u heeft zelfs een actieartikel, daar krijgt u extra punten voor. U hoeft daar niks voor te doen” Jawel ik moet een SMS sturen, een nieuwbrief accepteren, een pasje. Geloof me nou maar, ik ben daar niet goed in. Ik raak het kwijt, nogmaals ik hoef geen klantenkaart, zeg ik ietwat geïrriteerd terwijl ik vriendelijk probeer te blijven glimlachen. Maar de verkoopster geeft niet op, “Spaart u wel airmailes mevrouw?” 

Wat is er in godsnaam aan de hand in Nederland. Bij het tanken word ik vriendelijk maar soms dwingend geattendeerd op de kauwgom die in de aanbieding is. Als ik online iets besteld word ik bij het afrekenen gevraagd of ik het bijpassende vestje ook niet wil bestellen. Stempeltjes, voordeelkaarten, wat een rompslomp. Daar krijg ik die rugklachten gewoon van. In mijn tas zitten kilo’s aan spaarkaarten, zegeltjes en weet ik al wat niet meer. 

Mijn slager vraagt het gelukkig al niet meer, de bloemist kent me inmiddels ook en bij de snackbar weten ze inmiddels ook dat ik “geen zestig jaar zegels wil likken voor een gratis frikandel …”, zoals mijn man het ooit eens grappend zei. 

Ik besef me dat het best ondankbaar en ongeduldig gedrag is. Maar soms wil ik gewoon afrekenen en noar hoes! Bovendien als de winkel al het geld wat ze investeren in pasjes, spaarkaarten en registeren nou afschaft, kan er gewoon iets van de prijs af. Scheelt ons allemoal ’n hoop gedoe. Maar aan de andere hand, ik geef toe, ik spaar al bijna 25 jaar Douwe Egberts punten, maarja dan heb je ook wat. Ik heb bijna genoeg voor12 zilveren stijlappel lepeltjes inclusief suikerschep. Terwijl ik deze blog schrijf besluit ik eens te gaan kiek’n of ik ze al kan “kopen” maar dan komt de schrik van mijn leven. Douwe Egberts heeft een ander concept nu, de lepeltjes zijn er niet meer. Ik moet nog even bekomen van de schrik…

http://www.de.nl/koffie/spaarprogramma/?gclid=CPmVi_KC3cQCFUTnwgodAmYAVg