Het hele jaar verheug ik me op de vakantie en als ik dan eindelijk op mijn droomlocatie ben en daar een paar weken doorbreng dan verlang ik weer naar huis. Stom is dat toch maar tegelijkertijd ook een goed teken. Als de vakantie op het einde loopt Is het alsof er een knop omgaat, dan erger me ik ineens aan de hele tyfuszooi. Al die irritant vrolijke mensen, de zuidelijke lambada ritmes en zelfs de zon kan me dan ook even gestolen worden. Het is ook het moment waarop het zand werkelijk waar overal zit, inclusief in je bed. Dan weet ik dat is het tijd is om in te pakken. Iets waar ik altijd vrolijk van word. Want inpakken is het begin van weer een jaar lang verheugen op het volgende vakantie.
Het is een strakblauwe lucht maar zekerheid voor alles check ik toch even weerapp wat het beste tijdstip is om te beginnen met “operatie inpakken”. Ik verslik me in koffie als ik even op buienradar kijk en ik knoei op mijn laatste schone net aangetrokken witte korte broek. Wel gloeiende! Ja hoor, uitgerekend de laatste avond en nacht regen-en onweersbuien! Ik hoor ook de buurman haringen slaan en besef dat het dus ‘serious shit’ is wat er aan komt. Fransen komen namelijk niet snel in actie met scheerlijnen. Dat is echts iets Nederlands. Wij kaaskoppen gooien direct na aankomst une enormus stormband over de tent. Fransen niet, zij kwakken de tent neer als une sac neer en c’ est tout.
“Non bon soir, tonnerre et bliksem et pluie vanavond toch?, vraag ik in mijn beste Frans aan de buurman. Ik versta zijn antwoord echter niet, dat gebaar ik ook lachend. Maar ik probeer te antwoorden dat de verwachte regen ook voordelen heeft na de eerdere natuurbrand: “La pluie est bonne pour prevent le feu. Je suis crisiscoördinator in la hospital in centre des brûlés. Et avec les pompiers geef Moi tips a la prévention des incendies bij Babette op RTV Noord”. De buurman kijkt me niet begrijpend aan, ik besef me dat het zinloos is in het Frans, ik ken ‘t nait goud, het is net als mijn melkboerenhondenhaar, gewoon flut.
Enfin, na veertien dagen strak blauwe lucht en intens brandende zon gaan we de boel natuurlijk niet nat inpakken? No way! De kampeerders onder ons weten wat ik bedoel. Niks erger dan een natte tent inpakken. Ik speur dus nog even door naar andere weersites en ze zijn het niet helemaal eens met elkaar. Of we blijven nét gespaard of we krijgen de volle lading. Ik besluit geen enkel risico te nemen. De luifel gaat er nu direct af! Ondanks de hitte en de schaduw die ik daarmee verlies. Alles beter dan een natte tent. Het zweet gutst me van het hoofd. Want na het afbreken moeten er ook nog geultjes worden gegraven. Zal me toch niet gebeuren dat we onder lopen in de laatste nacht. Na alle voorzorgsmaatregelen ga ik als een idioot de rest inpakken. Ik ben er klaar voor, alles is ingepakt niks wordt meer nat. Maar de zon schijnt nog steeds, geen drup in de lucht te bekennen. Ik bekijk nog een keer de weerapp. Huh? Waar is die bui gebleven?
Ik ben blij en opgelucht, we zijn gespaard, alles toch nog droog mee naar huis. want er worden ook geen buien meer verwacht. Het plastic kan ook wel weer van de tent af, wordt veel te benauwd en te warm om te gaan slapen. Ook de stoelen kunnen weer naar buiten, kunnen we nog wel even gezellig een spelletje doen. Maar aangezien ik alles al heb ingepakt ontbreekt de benodigde tafel. Maar de extra ingeslagen waterflessen voor -je weet maar nooit onderweg-, fungeren prima als tafelpoten. Na een potje kaarten gaan we dan toch liggen, zodat we om 07.00 uitgerust en met droge tent kunnen vertrekken.
Het is 05.00 uur als ik wakker word door het getikkerdetik op de tent, wel gloeiende het regent pijpenstelen!
Dit is vakantie blog deel 7. Deze blog is getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik- en andere foutjes. De andere blogs lees je op www.biancahabing.nl
