Vuur, het blijft iets magisch. Iemand vroeg me een blog te schrijven: “@telenieuws: @BiancaHabing en beloof me: blogje na afloop componeren. Over vuur en traditie. Hoe gepassioneerd pyromaantjes toekijken”
Ik geef toe, de tegenstelling is groot. De hele week was ik samen met de collega’s van de brandweer in de weer voor onze maandelijkse preventie tip. Normaal altijd op de eerste maandag van de maand, als de sirenes gaan, maar de preventie boodschap werd vervroegd ivm met de Pasen. (Overigens vreemd dat we de sirenes niet testen op feestdagen, alsof rampsituaties altijd eerst op de kalander kijken. Bovendien niet alles is een grap op 1 april)
Al weer bijna 15 jaar werk ik op het Brandwondencentrum en menig jaar zie ik daar de brandwonden t.gv. van paasvuren. Vaak door onjuist aansteken, mensen die vallen, al dan niet onder invloed van drank. Maar wellicht schuilt het grootste gevaar nog wel in de volgende dag, als kinderen, vaak stiekem, gaan spelen in de smeulende resten. Geloof me, daar zijn laarzen of schoenen vaak niet tegen bestand met alle gevolgen van dien.
Toch stond ik er ook, net als bijna ieder jaar, me te warmen bij het paasvuur. Het heeft iets magisch. Een vuurtje veranderd de stapel als snel in een enorme indrukwekkende vuurzee. Iedere windvlaag heeft onmiddellijk effect, de zuurstof wordt dankbaar geabsorbeerd door de vlammen die zich zichtbaar met een enorme snelheid verspreiden. Vol ontzag staar naar de vlammen.
Schuilt er een pyromaan in ons, wij die dagelijks werken met de gevolgen van onder andere vuur? Dat is een vraag die ik regelmatig krijg te horen. Kan ik van vuur genieten? Ja.
Maar ik moet eerlijk toegeven, ik sta er niet zo ontspannen als ik zou willen. Ik zie kinderen lopen met gloeiende takken, kinderen die rennen en spelen, vlakbij het vuur. Tieners met uiterst brandbare jassen, die slechts enkele vonken van vuur nodig hebben om te ontvlammen. Volwassenen de proosten op het paasfeest. Een traditie hier in ere gehouden door de plaatselijke carnavalsvereniging. Een uitgelopen dorp, van groot tot klein, het heeft iets moois, verbinding. Maar ik weet als geen ander dat het zo kan omslaan. Even niet opletten en een enkele seconde kan enorme gevolgen hebben voor de rest van iemand zijn leven. Dan maar verbieden?
Nee, want dan moeten we met onmiddellijke ingang ook thee gaan verbieden, ver weg de meest voorkomende oorzaak van brandwonden bij kleine kinderen. Ook de BBQ moeten we dan verbieden, stoppen met koken etc, kortom dat lost niets op. Bovendien “in en om rondom huis” lopen we het meeste gevaar gewond te raken, het hoort er helaas bij. Het gaat om de bewustwording, altijd een weging maken of de voordelen opwegen tegen nadelen en gevaren. Met een klein beetje gezond verstand, overleg en rekening houdend met elkaar voorkomen we al veel ellende.
Natuurlijk geloven niet meer in het oorspronkelijke doel van de paasvuren. Mijn blog over the Passion was wellicht te cynisch? Het lijkt wel of we steeds meer zoeken naar onze verbinding in plaats van onze tegenstellingen. We zijn niet gelijk, we denken verschillend, maar dat maakt een samenleving juist tot een samen-leving toch?
Nb Tip; Voor wie vanavond nog een paasvuur ontsteekt of bezoekt, kijk even op:
http://www.martiniziekenhuis.nl/Speciale-paginas/Brandenwonden-preventie/Veilig-Pasen/ of http://brandweer.groningen.nl/nieuws/veilig-pasen