Home

20140101-204922.jpg

Ont-moe-ten
Dat was mijn woord van 2013 en dat wens ik iedereen dan ook in veelvoud toe voor 2014. Het onverwachte ONTMOETEN, het ONT-doen van MOETEN, het ONT-doen van MOE.

MOE
2013 was voor mij een jaar van onzekerheden, niet alles is te verzekeren, soms zit het gewoon even tegen. Geen glossy ziektepolis, gelikte reclame van een verzekeraar, of gezond leven die daar iets aan kan veranderen. Ik bracht de eerste maanden ziek door, ondanks gezond leven een hoge ziektelast voor onze maatschappij. Gelukkig ontdekten knappe koppen waar de hapering zat en konden ze me mij eindelijk ONT-doen van moe zijn.
Ook maakte zorg me moe, zorgen om hen, zij die kwetsbaar ouder worden waarvoor je moet zorgen, maar ik moet het niet langer. De acceptatie dat alles doen soms niet genoeg is, is een lastige maar ook hier helpt ontmoeten, vertellen, delen, me soms vastbijten en soms even loslaten.

ONT-MOETEN
Het was ook het jaar waarin ik na lang worstelen me heb ontdaan van moeten. Natuurlijk moet ik werken, koken, wassen, strijken, zorgen, maar ik doel op het andere moeten. Het moeten in de zin van sociaal wenselijk, verplichtingen, maar ook je eigen gewoontes die je langzaam maar zeker weerhouden om nog onbevangen te ontmoeten. De jas van gewoontes om mijn schouders is wellicht één die nooit uit de mode raakt maar de stof lijkt me steeds meer te verstikken. De jas die me steeds minder vaak laat denken waarom ik iets doet. Ik merk dat ik de jas iedere dag verder los knoop om hem hopelijk in 2014 definitief van mij af te laten glijden.

ONTMOETEN
Met het ontdoen van de knopen, kwam en komt er ruimte voor ontmoeten. Soms is ontmoeten het herontdekken van dat wat je al dacht te kennen, maar ook open staan voor veranderingen. Ontmoetingen die raken, die kwaad maken, die inspireren, die lachen, die voelen, die tranen, die stralen, die houden, die vallen, die hold’n. Weer ruimte om het onverwachte te ontmoeten vergt kwetsbaar en open opstellen, dat is best lastig maar minder eng dan ik altijd dacht. Het jaar waarin ik als moeder steeds minder moet, steeds meer ruimte voor hun eigen weg, iedere dag ontmoet ik ze meer.

Soms zit het onverwachte antwoord in ontmoeten, het ONT-doen van MOETEN, het ONT-doen van MOE, puur ONTMOETEN.
Kom maar op met 2014, kom’t vast wel goud.

20140101-205008.jpg