Het begon allemaal zo mooi, met dat heerlijke Zuid-Franse zonnetje. Maar er hing iets in de lucht, letterlijk. Het voelde alsof ik niet in Zuid-Frankrijk, maar in een of andere broeierige Hollandse augustusdag was beland. Natuurlijk begon mijn gezin meteen met grappen: “Kijk eens aan, daar is Vrouw Pelleboer weer, die ziet het noodweer al aankomen!” Nou ja, ik geef ze geen ongelijk, want als dochter van een man die bij elk donker wolkje bij wijze van spreken al z’n regenjas pakt zit het voorspellen van onheil mij in het bloed ;-).
En dan had je natuurlijk Ome Chiel op de camping. Niet echt mijn oom, maar hij stond jarenlang met ons op de camping en was amateur-weerman van het eerste uur. Ik zeg je eerlijk, als mijn carrière als crisiscoördinator ooit instort, overweeg ik serieus om weervrouw te worden. Alleen mis ik een beetje een leuk accent zoals Piet Paulusma dat had of Harma Boer dat heeft op RTV Noord of die iconische stem die Pelleboer had. Maar ach, een mens mag dromen, toch?
Laten we het even hebben over de drie types mensen als het op weer aankomt. Type 1: de “Ach, dat waait wel over”-mens. Dat zijn de mensen die altijd óf te warm óf te koud gekleed zijn en altijd verrast worden door de elementen. Type 2: de weerapp-vertrouwers. Ze kijken niet naar de lucht, maar alleen naar hun telefoon, alsof die hun een zonnige dag kan garanderen. En dan heb je Type 3: de serieuze weermensen, oftewel al mijn collega-crisiscoördinatoren en mensen werkzaam bij de diverse hulpdiensten en veiligheidsregio’s. Deze mensen slaan direct stormbanden om de tent en gooien er wat extra scheerlijnen bij, want je weet maar nooit.
De eerste dag op het strand begon mijn weer-radar al te piepen. De lucht werd donkerder en ik voelde de onrust in mijn buik. Even snel de weerapps erbij gepakt, maar die waren het, zoals altijd, niet eens. Eén ding was wel duidelijk: het was allesbehalve stabiel weer.
Na een tijdje zenuwachtig heen en weer drentelen, kon ik het niet langer onderdrukken: “Opstaan, mensen! We moeten ons voorbereiden!” Natuurlijk geloofde mijn gezin er niks van. “Rustig maar, het valt wel mee.” Maar eenmaal terug bij de vouwwagen begon de wind al flink aan te trekken. En voor ik het wist, zaten we middenin een race tegen de wind. Zonneluifel naar beneden, stormbanden zoeken, scheerlijnen aanspannen. En ja hoor, terwijl we bezig waren, voelde ik zand in mijn ogen waaien en hoorde ik het eerste gerommel van onweer. We hadden nog nét alles stormvast toen de regen en bliksem losbarstten. Kijk ons gaan, alsof we een goed geoliede crisisteam waren.
Intussen werd het strand ontruimd. Want uiteraard Type 1 en 2 weer mensen zaten daar nog rustig, met een schuin oog op hun weerapps, maar ja, die zaten er weer mooi naast. Mensen, KIJK GEWOON OM JE HEEN ;-). De zee, de lucht, het spreekt allemaal boekdelen.
Later bleek dat er zelfs een minitornado was geweest. Goh, met die hitte van de laatste dagen en al dat vocht in de lucht, wat wil je dan? En wij maar klagen over het weer in Nederland… Je zal overigens het maar meemaken dat het thuisfront beter weer heeft dan jij op je vakantieadres haha. Vandaag waren we solidair met de thuisbijvers, ook daar fixe buien en bakken met regen, gelukkig horen we al snel berichten dat het ook thuis droog is gebleven.
Maar goed, vandaag is de lucht weer strakblauw. En ja hoor, ik sta als Vrouw Pelleboer alweer in de lucht te staren, het is nog lang niet stabiel. Één ding is zeker: die stormband, die gaat er volgende keer weer meteen om ;-).
We maken ons op voor de volgende bui. 💪🏻🤗.
Nb Dit is vakantieblog 2024 nr 3 en is op mijn telefoon getikt. Vergeef me eventuele tik en andere foutjes.