Herken je dat, dat je altijd maar naar de horizon kijkt, naar morgen, overmorgen, volgende week, volgend jaar.
Dan kook ik vandaag alvast voor morgen, draai ik nu alvast de was even, scheelt dat weer in het weekend. Als ik morgen het gras dan maai op stand 3, komt dat in het weekend net mooi uit. Snel nu de stukken maken voor ons overleg van morgen.
Verheugen op iets wat komen gaat. Verlangen naar dat ene moment.
Met enige regelmaat vergeet ik in het nu te leven. Gewoon nu, nu me heen kijken, luisteren, voelen.
Ik hoorde iemand eens zeggen “voelen zonder kader”. Gewoon voelen, zonder kader van tijd, bezit, verantwoordelijkheden, plaats, voelen wat ik voel. Niet meer, niet minder.
Ik moet eens vaker omhoog kijken…