Sinds de komst van de serie De Luizenmoeder is er één zinnetje dat ik niet meer uit mijn hoofd krijg: “Dat vinden wij niet vreemd, maar heel bijzonder.” En eerlijk gezegd, als je al 20 jaar op dezelfde camping in Zuid-Frankrijk vertoeft, leer je dat inderdaad wel. Maar zelfs ik, doorgewinterde strandganger en crisiscoördinator in hart en nieren, sta nog wel eens versteld van wat ik allemaal tegenkom.
Zo zat ik laatst lekker te lezen op het strand toen mijn ogen plotseling iets vreemds opvingen. Wat komt daar nou aan? Ik knipper een paar keer, maar nee, het is echt wat ik denk dat het is. Een man, en niet zomaar een man—een man met een bivakmuts op zijn kop en een idiote onesie aan en vol behangen met ballonnen. Serieus? In Zuid-Frankrijk? In de zomer?
Nu moet je weten, als dochter van een oud-politieman zit die argwaan er bij mij diep in. En als dochter van een oud-badjuf? Dan constateer je ook meteen dat deze kerel, ondanks zijn vreemde voorkomen, in ieder geval niet verdrinkt met al die ballonnen om zich heen haha. Maar goed, wat ik daar op het strand zag, deed me vermoeden dat er in die bovenkamer misschien wel een paar ballonnen ontbraken. Dus voorzichtigheid geboden!
Als niemand anders het doet, besluit ik zelf maar de heldin uit te hangen. In mijn allerbeste Frans (en geloof me, dat is nog steeds niet best) maak ik duidelijk dat een bivakmuts, met al die kinderen in de buurt, echt niet kan. De rest moet hij zelf weten. Maar nee hoor, de man maakt me duidelijk dat ik stil moet zijn. Stil? Ja, tuurlijk, als je niet op wilt vallen moet je vooral in een bivakmuts over het strand paraderen.
Dus ik denk: laat maar, ik ben hier klaar mee. Terwijl ik naar de strandpost wil lopen om wat versterking in te schakelen, gebeurt het ondenkbare. Een hele horde kinderen komt op ons af. En wat doet die man? Hij duikt naar de grond! Blijkt het gewoon een vos te zijn, midden in een vossenjacht. 🙂 Die ballonnen zijn aanwijzingen en die bivakmuts… ja, die hoorde blijkbaar bij zijn verkleedpartij. Zucht. En daar sta je dan, als doorgewinterde crisiscoördinator, je nutteloos druk en belachelijk te maken op een vol strand 😉
Later blijkt die “gevaarlijke” man gewoon een goedlachse jongeman van het recreatieteam te zijn, met geen greintje kwaad in de zin. Moraal van het verhaal? Niet alles is wat het lijkt.
Maar wat wél lijkt, is dat iedereen tegenwoordig iemand anders wil zijn dan ze oorspronkelijk waren. Overal zie je het hier op strand: plastisch chirurgische ingrepen alsof ze in de uitverkoop zijn, tattoos waar je “u” tegen zegt (als je ze tenminste nog kunt lezen na een paar jaar 😉 en mensen die op het heetst van de dag op het strand aan het sporten zijn.
Sporten? Op het strand? Waarom zou je vrijwillig veranderen in een doorweekte strandhanddoek? Laatst zag ik een groepje fanatiekelingen, onder leiding van een trainer die eruitzag alsof hij rechtstreeks uit een fitnessreclame was gelopen. Daar stonden ze dan, push-ups te doen in de brandende zon, terwijl ik me afvroeg of ze misschien een weddenschap hadden verloren. Waarom zou je jezelf zo martelen, als je ook gewoon relaxed langs de waterlijn kunt wandelen, en ondertussen van het uitzicht én je beweging kunt genieten?
En dan heb je nog de 60-plussers die elke ochtend staan te hupsen in het zwembad. Onder leiding van zo’n net iets te gebruinde, net iets te gespierde badmeester met een knalgele zwembroek die waarschijnlijk in z’n vrije tijd te veel naar Baywatch heeft gekeken. Je kent het type wel 😉 En daar hupsen ze dan, alsof ze in een soort seniorenversie van een Zumba-video zijn beland. Maar ja, als zij daar gelukkig van worden, wie ben ik dan om te oordelen? Zolang ík maar niet hoef, want eerlijk is eerlijk, een goddelijk gebruind en gespierd lijf in een bikini dat ga ik niet meer halen haha.
Nee hoor, ik vind het allemaal niet vreemd. Alleen, nou ja… gewoon een beetje bijzonder. 😉