Home

20140731-220828-79708443.jpg

De laatste stappen in het zand, geen gebouw meer. Geen wind meer door mijn haren. Weer stil in mijn oren, geen golven, geen tramontane wind meer met haar typische geluid. Ik heb genoten maar nu verlangend naar huis. Nog even en dan barst het vuurwerk groots los. De vakantie is voorbij en dan begint voor mij altijd het nieuwe jaar.

Oud en nieuw, dus ook een jaaroverzicht. Scheppend in het zand gaat het jaar in gedachten aan me voorbij. Hoogtepunten en dieptepunten. Het is ook een soort resetten, even niks an mien kop. Wat eten we vandaag? Dat is zo’n beetje wel de grootste breinbreker in mijn hoofd. Even niets moeten, even ontzorgen. Maar dat is voor mij niet hetzelfde als de ogen voor de wereld en mijn thuis volledig sluiten. Mijn god wat ben ik blij met WiFi. Nadat eerder de wereldomroep mijn beste vriend was. Alleen dat gemuts met code’s en maar een paar uur internet per dag leveren grote ergenis. Het doet me denken aan het kwartje voor een emmer warm water eerder op de camping, hoogstens irritant. Of een muntje voor het douchen, ook zo tenenkrommend.

Free WiFi hoort inmiddels gewoon bij de faciliteiten van een camping vind ik. Maar dat is duidelijk niet iedereen met mij eens gelet op sommige afkeurende blikken van voorbijgangers als ik lees op internet of een blogje zit te tikk’n op de telefoon. Want achter je scherm beschouwen velen als asociaal. Nee, wie verzonken is een boek is lekker sociaal bezig.

Vakantie betekent voor mij ook letterlijk een blik vooruit. Op het strand starend naar de horizon neem ik me voor om het leven me meer te laten overkomen dan ik ooit deed. Ik pakte afgelopen jaar al wat vaker dat wat gewoon voor mijn voeten lag, me nu afvragend waarom ik dat in godsnaam niet eerder gedaan had.

Voornemend nog meer te genieten besef ik ook dat er natuurlijk ook weer tegenslagen op mijn weg zullen liggen. Ze eerder accepteren is wat ik me wil voornemen. Ik besef me overigens ook heel goed dat het allemaal makkelijk gedacht is hier van een prachtig wit strand met blauwe zee.

Het nieuws van het al leed drukte me meer dan ooit met mijn neus op mijn gedachten. “Gewoon leven meid, minder wikken en wegen, wat vaker gewoon doen zoals je afgelopen jaar al deed.”, fluister ik mezelf toe.
Ik zal mijn neus zeker stoten. Maar naarmate ik ouder word merk ik dat de beren op de weg steeds vaker te overwinnen zijn. Ouder worden betekend tegelijkertijd ook kwetsbaarder zijn dan ooit, de meiden worden met de dag kostbaarder. Maar ze opsluiten in een gouden kooi biedt geen bescherming. Vrij zijn, vrij voor het geluk, maar ook verdriet en hun eigen fouten. Ze die ontnemen is ze het leven ontnemen. Ik kan niet wachten om ze komend jaar weer te zien groeien, iedere dag meer zij en minder van mij.

Dus Drenthe en Grunn maak je borst maar net. Het drokke wicht komt d’r an. De Fransen zijn mijn gemopper, gemok en bemoeizucht al weer zat. Ik zal ongetwijfeld mijn mening weer niet onder stoelen of banken steken. De boze blikken, donkerder dan blauw, zullen er ongetwijfeld weer zijn. Ik zal toch weer zorgen, meer dan goed voor me is. Maar ook meer zomerblauw, meer lachen, meer mezelf, meer wauw.

Ik ben er klaar voor …

20140731-222049-80449976.jpg

2 thoughts on “Gelukkig nieuwjaar

  1. Geukkig nieuwjaar Bianca. Wat heb je het mooi omschreven. Vooral dat stukje over het loslaten van je meiden. Zo moeilijk het loslaten van je kinderen. Toch is het nodig want liefhebben is ook loslaten en als je ze loslaat komen ze weer naar je toe. Houdt je ze vast dan drijven ze van je weg. Met mijn hoofd weet ik het wel, nu het hart nog. Maar we leren en we groeien. Mooi om een kijkje te mogen krijgen in dat deel van je leven. Dank je wel! Goede reis naar huis en voorzichtig “broes’n”. (zo’n leuk woord voor een Amsterdamse! 🙂 )
    Lieve groet, Annemarie

Reacties zijn gesloten.