Zo’n hotelovernachting is een noodgedwongen oplossing gedurende de vakantie. Het alternatief is namelijk ook niets. Overnachten met een vouwwagen onderweg is ideaal als je de folder en promotie video bekijkt. In de reclame beelden zie je een vrouw op hakken in haar eentje glimlachend de vouwwagen opzetten, het kost geen enkele moeite. Binnen 10 minuten zit je op je krent voor de tent met een glas wijn in de hand, je flanst een maaltijd in elkaar op de berm keuken klaar en je bent klaar voor de perfecte overnachting onderweg. Alleen vertellen ze er niet bij, dat er bij mij altijd een zeer plaatselijke mini wolkbreuk net openbarst op het moment suprême dat ik de vouwwagen openscheur. Uiteraard is de volgende ochtend de tent dan niet droog en de douwdruppels hangen aan je neus als je met je slippers door het natte gras loopt.
Kortom is ben inmiddels door schade en schande wijs geworden, na een kleine 1000 kilometer jakkeren, wil ik geen gedoe meer, gewoon liggen en slapen. Dus parkeren ik de vouwwagen pal voor het hotel, kussen mee, verstand op nul en liggen. Want als ik ga nadenken word ik gillend gek. Alleen de geachte al wie voor mij allemaal in dat bed gelegen hebben en die hebben daar vast geen potje gerummikubt stel ik voor.
We komen tegelijk aan met een touringcar. Het is een groep Duitse senioren. Opvallend veel maatje Helmut Kohl laat ik maar zeggen. De volgende ochtend wordt met Duitse gründigheid het ontbijtbuffet geroofd door de groep. Ze nemen duidelijke geen genoegen met une plakje jambon en un oeuf. De Franse dame in de bediening kijkt paniekerig en rent driftig heen en weer om het buffet aan te vullen. Maar er is geen houden aan, we weten nog net een toastbroodje met een beetje jam te bemachtigen. Een van de groepsleden spreekt mij aan bij het koffieapparaat, uiteraard in het Duits, nadat de hele buslading de thermosbekers heeft vol gegooid: ‘schmeckt gut, leckeres Frühstück nicht?’. Mijn Duits is niet al te best dus ben ik voornemend om het ietwat beschamende gevreet van het gezelschap maar niet ter sprake te brengen, maar uiteindelijk kan ik het natuuurlijk niet laten: ‘ja das stimmt, ich mag sowieso kein schweres Frühstück, terwijl ik lachend wijs naar het lege buffet. ‘Gute Reise zusammen, sie wirden im Moment nicht hungrig werden’, besluit ik lachend. De man kan er gelukkig ook hartelijk om lachen.
Velen van de groep zijn slecht te been, ik vraag me af hoe ze dat gedaan hebben met het douchen. Het was voor mij al een ware aerobic oefening. Want hoe goed de schoonmaak hun werk ook doen, wat ik zeer waardeer, ik vind bij voorbaat alles een beetje viezig. Dus bij het douchen raak ik het liefst zo weinig mogelijk aan. Ik twijfel of ik mijn haar zal wassen, maar ik besluit het erop te wagen, maar al snel heb ik spijt. Vanaf de vloer gezien leek de hoogte wel aardig, maar als ik eenmaal in het bad stap sta ik bijna met mijn kop tegen het plafond. De douchekop hangt op kin hoogte, dus moet ik al een soort slangenmens gaan staan om mijn haar te kunnen wassen. Even overweeg ik mijn derrière te laten zakken in bad zodat ik zittend mijn haar kan uitspoelen. Maar als ik alleen al denk aan de voeten van Herr Helmut die wellicht eerder in deze kamer verbleef is dat absoluut geen optie!
Dus zo fris en fruitig als het mogelijk is, zonder un oeuf, met gierende banden door naar het zuiden.
Nb. Dit is vakantie blog deel 2. Deze blog is getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik- en andere foutjes.