Een rijk gevoel hoeft niet altijd iets te kosten

In mijn hoofd vormt zich het plaatje. Hij werkt 100 uur per week. Zij is druk met de lijn en zijn geld uit te geven. Aan o.a. dure zonnebrillen en merk outfits van drie blonde jongentjes. Op vakantie moet hij zijn afwezigheid goedmaken. Zij ligt te zonnen, hij wordt geinstrueerd nu eens voor de jongens te zorgen. Je ziet hem denken, nog even doorzetten, nog maar 2 weken. De blonde jongetjes met Gaastra polo’tjes, vragen om een snoepje. Mama roept vanaf haar stretcher dat er wel komkommer en wortel in de tas zit. Papa’s gezicht spreekt boekdelen. Verkoop dat maar eens aan je kinderen als de ijsboer ook nog net voorbijkomt op het strand.

Ze hebben dit jaar bewust gekozen voor kamperen, leuk voor de kinderen. Maar ze willen wel comfort, dus huren ze een luxe chalet, of te wel een kleine sta caravan. Want die leuke veranda gaat natuurlijk wel van je ruimte af. Ik knik vriendelijk vanuit mijn luie comfortabele stoel als ik zie dat hij zijn rug breekt op de rechte harde houten stoelen die bij het chalet horen. Bovendien de eerste dagen douchen ze nog in die “kast” maar vanaf dag drie douchen ze de tijdelijke bewoners van de chalets ook in het toiletgebouw. Ik hoor hem denken, zo’n zeilboot was toch leuker geweest.

Het gezin is ook op strand. Mooie badlakens, hippe strandtas van het juiste merk maar slechts 2 schepjes voor 3 jongetjes. Moeder ligt op de stretcher te slapen en vader lijkt het strand af te speuren naar jong en blond terwijl de jongetjes in het zand spelen. Het leuke zandkastelen bouwen veranderd al snel in ruzie. De blonde jongetjes krijgen ruzie over de schepjes. Uiteindelijk gooien ze met de schepjes. De papa zegt zachtjes dat dit niet netjes is, terwijl hij snel om zich heen kijkt of niemand het ziet. De jongens zijn zo stront vervelend dat iedereen het al in de gaten heeft en het vermaak is geworden op het strand.

Ik bekijk het hele tafereel vanuit mijn ooghoeken terwijl ik in het zand aan het zwoegen ben. Met alle creativiteit die ik in me heb breng ik een schildpad in het zand tot leven. Er is weinig wat ik ontspannender vind. Met het geluid van wind en golven met de handen in het zand met de zon op mijn rug. Een rijk gevoel hoeft soms niets te kosten. Trots maak ik een foto. Overigens wordt het wel steeds lastiger om zonder verbaasde blikken in het zand te wroeten nu de meiden steeds vaker liggen te zonnen. Terwijl ik met de laatste finishing touch de laatste zandkorrels recht leg, komt één van de drie jongetjes aanstormen en zet doelbewust zijn voet in mijn schildpad.

Nou was het lullig geweest om al mijn frustratie op het 5 jarige jongetje te richten door hem in het water te mieteren. Daarbij zijn zandkasteeltje met mijn maat 42 te doorboren, of zijn schepje door midden te breken. Ik dacht het wel, maar ja je doet het niet hè. Dus bleef het bij een zeer verontwaardigde en afkeurende boze blik van mij.

Maar weetje…ik begreep hem wel.

Zelfs nu kwam er geen doortastend optreden van zijn ouders. Het kind is wanhopig op zoek naar houvast en gewoon even aandacht. Krijgt hij het niet positief dan maar nagatief..

Of het plaatje klopt, gevormd in mijn hoofd weet ik niet. Maar ik ben bang van wel. Opgroeien in weelde zonder aandacht dat is ook armoede.

Het zijn van die momenten dat ik me even ongelofelijk rijk voel.