Een andere weg

De rust valt langzaam over me heen, dat kost altijd even tijd. De stelling dat de vakantie begint zodra je in de auto stapt gaat bij mij niet helemaal op, hoe zo rustig an? Gas op de bak, stevig deur broes’n en onderweg doe ik mijn meisjes naam, Blauw, eer an. Ik erger me groen en geel.

Ik heb duidelijk geen derrière, om rustig op te zitten onderweg naar de Franse Rivière. Hoogstens irritant als ik het gas los moet laten omdat iemand invoegt met een “ik dreutel lekker an want ik heb vakantie gangetje”. Bovendien al die vrouwluu ineens an’t stuur. Sorry mede soort genoten, maar het is echt geen gezicht met die veurgevel zo bovenop ’t stuur. Tip: die stoel kun je naar achteren schuiven! Ook bespeur ik enige schaamte bij zo’n man ernaast, die me verontschuldigd aankijkt als ik duidelijk geërgerd ben door het gestuntel van zijn vrouw. Ze kijkt me aan als een angstig haasje die in de koplampen van een auto kijkt. Man man rij dan niet. Pleur dan zo’n opblaasring om je nek en ga ongeïnteresseerd liggen te slapen zoals menig vrouw doet.

Of neem de lulhannes die in zijn dure sportauto ingehaald wordt door een blonde vrouw in een citroen MET vouwwagen. Dat laat je toch niet gebeuren! Snelheid is waar het omgaat. De horloges worden gelijk gezet en zodra we stilstaan sprinten we het tankstation in. Want alleen met een goede pitstop tijd hou je het gemiddelde hoog. Vol ongeloof kijk ik dan ook naar het gezinnetje op de geruite plaid. Het asfalt dampt van de hitte, maar picknicken zullen ze, met je koelelement. En aarrgg als ze ook nog gaan rekken en strekken.

Terwijl ik strepen op het asfalt van de invoegstrook trek, ben ik blij dat we geen tijd hebben verloren. Hoezo rustig an? Tijd is geld, ik heb de camping geboekt en dan wil ik ook alle tijd benutten! Ik ben tenslotte een Nederlander, waar ik recht op heb, dat wil ik hebben.

Het was bijna een perfecte reis, een prachtig gemiddelde van 100 km per uur. Geweldig reisweer bovendien. Maar dan gebeurt het, vlak na Montpellier als we de snelweg verlaten, een raar geluid, de klapkar begint te wiebelen, ’n lekke baand.
Maar we zijn nog niet verslaan. Ik scheur de hesjes oet de noodtas en worstel de ANWB gevaren driehoek in elkaar. Geloof me het grootste gevaar op dat moment was ik. Als een leeuwin oppassend op mijn kroost. De auto’s reden door mijn blik spontaan zeer ruim om ons heen terwijl man en de meiden een heldendaad verrichten.
Binnen een kwartier was de band verwisseld en reden we weer.

De laatste 10 minuten met aangeknepen derrière naar de Franse Rivière. Een gespannen zucht, brengt deze band ons naar de kust? Ieder hobbeltie, kon een domper worden op deze vakantie. Maar de band was reserve met verve een soort Tim Krul, hij stond er toen het moest, de held.

We bint er, de vakantie is begonnen. En een dag later weg en reizen op de rustige zondag is zeer goed bevallen.

Nb deze blog is op mien telefoontje tikt, dus wellicht bint enige slordigheden in de tekst kropen 🙂