De laatste vakantiedag in Frankrijk is aangebroken. Ik loop s’ morgens al vroeg op het strand, enigszins weemoedig. Ondanks dat ik het altijd ook heel fijn vind om weer naar huis te gaan. Het duurde even voordat ik het doorhad, maar ik moet het inmiddels toegeven, ik heb een beetje last van heimwee. Hoewel ik verstandelijk kan beredeneren dat het onzin is, is er altijd een verlangen om naar huis te gaan, hoe mooi of leuk het ergens ook is. Nu is het nadeel van bijna 20 jaar naar dezelfde camping gaan, dat dit inmiddels voelt als een tweede thuis. Dus zodra ik thuis ben verlang ik alweer naar het Franse strand. “Domme muts ben ik toch ook”, denk ik terwijl ik langs de branding loop. “Het is me weer gelukt, ik heb mezelf in weer eens een onmogelijke positie gemanoeuvreerd.”
Terwijl ik door de waterlijn loop en wat aan het mijmeren ben zie ik twee mannen verderop op het strand staan, ze zijn aan het schat zoeken. Het gekke is dat het altijd dezelfde types zijn die lopen met zo’n metaal detector. Ik hoop dat ik niemand beledig maar vaak is het zo’n witte-sokken-in-sandalen type met een ANWB afritsbroek. Deze man heeft zelfs een zeefje bij zich. Zodra hij iets hoort komt het schepje erbij en zeeft hij dat hoopje zand. Het lijkt erop alsof hij nog niks waardevols heeft gevonden. Maar dat doet er misschien ook niet toe. Deze meneer lijkt er volop van te genieten en hem maakt het ook helemaal niets uit dat zijn kleding combinatie geen gezicht is.
Even verderop is een groepje Yoga aan het doen. Twee mannen en een vrouw en een aantal kinderen. De volwassenen zitten in kleermakerszit met de ogen dicht en de handen tegen elkaar. Ik heb de neiging om te roepen, doe je ogen open, kijk om je heen! Wat kan er nu meer rustgevend zijn dat de golven. Maar later bedenk ik me dat ze wellicht juist naar de golven luisteren. Vervolgens worden diverse poses afgewisseld, die echt nooit in het openbaar zou durven doen.
Later die dag pakken we rustig in, en s ’avonds ga ik nog één keer naar het strand. Ik vertrek nooit zonder gedag te zeggen aan de zee. En natuurlijk ook altijd nog even een vakantiekiekje maken. Je ontkomt er tegenwoordig natuurlijk niet aan om minimaal één vakantie selfie te posten. Ik stel het altijd uit tot het laatste moment, want ik wil natuurlijk zo bruin mogelijk op de foto om aan te tonen dat ik heel veel mooi weer hebt gehad. 😉
Maar ik moet inmiddels toegeven dat ik niet goed ben in het maken van een selfie. Eigenlijk sinds ik een bril heb. Ik sta altijd te hannesen en regelmatig valt me de telefoon uit de handen. Of ik zet mezelf weer met een onderkin of te aangespannen nek op de kiek. Ook ervaar ik altijd grote gene bij het maken van een selfie. Ik denk ineens terug aan de mensen die ik vanmorgen zag op het strand. De schatzoekers en de yogalieden, zij kenden geen enkele schaamte. Misschien moet ik dat ook eens gaan doen. Een saaie selfie kan altijd nog 😉
Dag strand, tot volgend jaar
