Home

Ieder najaar probeer ik, tegen beter in, de zomer zolang mogelijk vast te houden. Ik geniet van ieder straal die ik nog te pakken kan krijgen. Rood kleurende bladeren negeer ik gewoon. Ik verplaats de ligstoelen om tot zonsondergang nog in de warme stralen te kunnen vertoeven. Maar dan is er altijd een moment waarop ik besef dat ’t najaar er echt komt komt, door die alles behalve geile hoogst irritante bolcrysant! Aargg ze lijken ieder jaar eerder op de rukken, een soort plaag die niet meer te bestrijden is. Explosief chagrijnig word ik ervan!

Wellicht nog erger dan de bolcrysant is dat gezin wat de tuin al zo tip top winterklaar heeft, zonder maar één vallend herfstblad op het gazon, met de bolchrysanten in schone potten klaar voor de herfst. Ze hebben het leven dusdanig op orde dat ze op zaterdagmiddag, ja gewoon op zaterdag-MIDDAG, tijd hebben om een eindje te fietsen met ’t heule gezin. Ze lachen ook nog gewoon. Net als de vele 60 plussers die quasi vrolijk op hun electrische fiets de Drentse fietspaden onveilig maken. Terwijl ik in volle haast nog snel een boodschap moet doen, die zij allang in huis hebben natuurlijk en dan terwijl ik één vrouw bij de rotonde voor laat gaan, gebeurt het…

Zo vanuit ’t niets, een hele roedel, allemaal stelletjes op de fiets die domweg voorrang nemen. Ze zwaaien vrolijk als bedankje. Ik ontplof zo’n beetje in mijn chagrijnige bui. Wat kost dat allemaal wel niet? Ik, die hier mijn kostbare tijd sta te verdoen. Het opladen van al die fietsen en dan heb ik het nog niet eens over het vervoer van die krengen, want al die loodzware fietsen gaan natuurlijk gewoon mee op de fietsendragers. Intussen, vermoed ik zo, de fietstassen vol met thermoskannen en gesmeerde boterhammen in plaats van de Drentse horeca een beetje te steunen.

Ik kan er gewoon niet bij dat mensen zo vrolijk kunnen zijn terwijl de bolcrysant oprukt en de laatste zomeruren wegtikken op de klok. Ik wil nog geen irritant kriebelende gekabelde kak coltrui aan en verkleumd thuiskomen. Dat gezanik met handschoenen en mutsen. Ik wil er nog niet aan herinnerd worden, aan de vallende bladeren. Dus weg met die bolcrysant, niet eerder dan oktober! Voor die tijd, gewoon erg heel schuin afknippen, bloemschikk’n op zijn Bert Visschers, met een hamer, er ’n heule mooie biedermeier van maken en vervolgens in de bloempot die kliko heet!

Ach, morgen zal het wel weer over zijn, zijn de hormonen weer op peil en ga ik gewoon genieten van de laatste zomerdagen en laat ik de herfst over me heen vallen als een warme deken…

IMG_2644.JPG

3 thoughts on “Bolcrysant

Reacties zijn gesloten.