Home

Met blote voeten in het water
Mijn eerste gala, daar stond ik volledig opgedoft en van alle kanten gestut in een mooie jurk. De grootste uitdaging was nog wel om mijn grote voeten in een enigszins elegant muiltje te krijgen. Samen met de penningmeester van Stichting Kind en Brandwond en ambassadeur Hans Kazan en zijn vrouw waren we in Hoogeveen op 16 juni 2007. Het gala Equanova ten bate van kinderen met brandwonden. Maar de avond liep anders dan verwacht. Een heuse downburst maakte dat ik al snel met mijn blote voeten in het water stond en de hagelstenen op de mooi wit gedekte tafels lagen….

Met blote benen op het feest
Vrijdag avond stond ik op mijn eerste feestje met dresscode cocktail. De avond was ten bate van het Brandwondencentrum. Vanzelfsprekend verscheen ik een ‘n blauw jurkie en de haren hoog met bloem. Ik dacht, er moet nu wel heel wat gebeuren, wil mijn jurk wederom nat worden. Kortom ’t japonnegie was noodweer en hoogwater proof, inclusief mijn schoenen. Overigens beging ik blijkbaar een doodzonde door blootbeens te verschijnen. Geen panty’s aan op een dergelijke party schijnt “not done” te zijn. Degenen die deze ongeschreven wet hebben bedacht hebben zeker nog nooit een gala mee gemaakt waar je met de voeten in het water stond? Gelukkig was dat deze keer niet het geval. Het was sprookjesachtig om een presentatie te geven terwijl Jan Vayne met zijn handen de gevleugelde tonen zo mooi liet horen. Het was leuk om na digitaal “grappen” ook even kort in het echt kennis te maken met Jan. Intussen was het tijd om de spullen in te pakken. Ik was blij met de steun van mijn baas en zijn vrouw en we namen we afscheid bij de auto en ging ik op huus an.

De hele avond had ik tussendoor “stiekem” de situatie in Haren in de gaten gehouden. Vol ongeloof las ik de berichten.

Met blote voeten op het asfalt
Op de A28 reed ik vast in de file. Ik keek met groot respect naar al die politiemensen die hun handen vol hadden aan “opstootjes” bij de afritten. Nadat we een minuutje stil stonden, stapten de jongeren om me heen uit de auto’s. Luid zingend, “waar is het feestje, hier is het feestje”. Eén jongen vond het lollig om op mijn motorkap te gaan zitten. Ik deed het raam open en vroeg uiterst onvriendelijk of hij wel heul snel van mijn auto wilde gaan. Gelukkig had één jongen van de groep in de gaten dat ik het meende. Spot nooit met een vrouw die haar eisprong heeft en ook nog eens pijnlijke voeten van haar hoge hakken heeft. Ik had mijn hakken al als “verdediging ” in hand. Hij overtuigde de jongen dat het echt beter was om weer in de auto te gaan zitten. “Kutwijf”, riep vervolgens een meisje die denk ik jonger was dan mijn oudste dochter.

Onbegrijpelijk…

De groep
Maar misschien was het wel de adrenaline van hun opluchting. Waarschijnlijk waren deze jongeren in iets terecht gekomen wat ze nooit verwacht hadden. Ook zij hadden niet vermoedt dat ze midden in een dergelijk onvoorspelbaar geweld terecht zouden komen, zoals zich dat op dat moment in Haren afspeelde. Ik voelde het gevaar niet van de jongen die jolig op mijn motorkap ging zitten, maar wellicht meer van de groep die stond te kijken. Bij een aantal zag je gewoon dat ze hoopten op escalatie, “hoe zal die vrouw zich hier uitredden”. Maar ik zag ook vertwijfeling, een aantal voelden zich ongemakkelijk, keken wantrouwend om zich heen. Maar er was er maar 1 één die ingreep.

Het individu
Groepsgedrag, een fenomeen waar we nog zo weinig van weten. Maar desondanks in mijn ogen is nooit de groep verantwoordelijk. Het zijn niet de jongeren, de ME, de journalisten. Niet de media, de sociale media of de gemeente. Maar dat ene individu die de eerste steen gooit en het is die ene individu die hem tegen kan houden. De druk van de groep heeft in mijn ogen zeker invloed op de manier waarop je als individu reageert, wat niet hetzelfde is dat individueel gedrag daarmee “goed” gepraat kan worden.

Venijnig fien kniepend…
Ik weet niet of ik ook wel zo moedig was geweest om die jongen van mijn motorkap te halen. De bewuste jongen die me hielp riskeerde wellicht een uitsluiting van de groep. Het is zo makkelijk praten vanaf de zijlijn, maar in de linie is het totaal anders. Ik keek eenmaal thuis vol ongeloof naar de afschuwelijke beelden me zorgen makend over alle aanwezigen daar. Ik dacht steeds : ”Waar blijven die moeders om hun kinderen, venijnig fien kniepend in de arm, mee naar huis te sleuren, om ze eenmaal daar met een enorme schop onder hun kont naar boven te sturen. Je zal toch als ouder je kind zo in beeld zien.

Oplossen vanuit de groep?
Ik hoor om mij heen veel roepen: “hard aanpakken dat tuig”, ik geloof daar niet zo in, wel in snel aanpakken. Daar waar het probleem ontstond, daar moet het uiteindelijk opgelost worden. Het zou de bewuste raddraaiers sieren als ze zichzelf zouden aangeven, “de groep” als geheel zou zich daar op moeten richten. De beelden van de media zijn niet nodig. De bewuste mensen weten precies wie daar waren. Ik hoor u denken, dat is verklikken, maar zoiets noemen we ook wel klokken luiden toch? Klikken, dat is het als je het achter iemand zijn rug omdoet. Als mijn vrienden zich zo hadden misdragen en ik had het zelf gezien, dan hadden ze de keus. Jij geeft jezelf aan of ik doe het. Ik deed het ook bij een dierbare die zichzelf verwonde. Jij zoekt hulp of ik doe het…en zo ging het ook.

Niets doen
Niets doen op het moment zelf, ik kan me dat heel erg goed voorstellen. Ik geloof ook niet dat ik iets had durven doen als ik in Haren was geweest. Maar nu, bijna 48 uur later is niets doen een verkeerde keus in mijn ogen, de betrokkenen hebben kunnen nadenken. Ik ben overigens van mening dat opsporing ook niet mag verlopen via de beelden of woorden van de journalistiek. Daarmee maak je hem of haar kogelvrij. Terwijl de journalistieke media onze ogen en oren zijn van de maatschappij. Zonder hen hadden wij geen idee wat er zich bijvoorbeeld allemaal afspeelt in Syrië. Zonder hen hadden we de verhalen over Haren wellicht niet willen geloven. Bovendien de individuen van wie het geweten begint te knagen moeten, zonder gevaar voor zichzelf, uiteindelijk hun verhaal kunnen doen, dat is wellicht de enige manier om de juiste steen boven te krijgen.

Want zij die met de stenen gooide…, waarom?
Leg het uit, geef je zelf bloot…verschuil je niet langer achter project X

2 thoughts on “Blootleggen

  1. Het zal mijn verdorven geest wel zijn, maar ik las ‘Hoe zal die vrouw zich hier uitkleden’ terwijl je toch echt schreef ‘Hoe zal die vrouw zich hier uitredden?” Je hebt je er trouwens weer keurig uit gered! 😉

Reacties zijn gesloten.