Home

Ik begeef me op glad ijs, dat besef ik heel goed. Het is splinterdun, toch waag ik het erop, een blog over Haren.

Op dit moment zitten mijn blonde haren vooral in de borstel. Waarschijnlijk één van de symptomen van mijn vitamine B12 tekort, zoals ik nu weet. Maar goed dat het sneeuwt dus, anders zou ik verbranden op mijn hoofd, vrees ik. Een ander symptoom is verminderde positiezin zoals dat heet, grote kans dat ik dus onderuit ga dus met mijn visie over Haren. Maar ik waag het erop, ook al ben ik geen social media expert, geen bestuurder, geen journalist, geen professor en geen voormalig burgemeester of communicatie deskundige.

Toen ik op de bewuste avond in september op de A28 in de file tussen de “feestende” jongeren belandde, had ik de neiging ze allemaal een grote schop onder hun kont te geven. Maar nu, een paar maanden later moet ik bekennen, ik had daar ook zo maar kunnen staan als ik een generatie jonger was geweest. Hoe confronterend het ook is, ik ben inmiddels een kloof verder. Generaties die botsen soms, dat is niets nieuws.

Drank, adrenaline, druk van de groep en ineens is daar het gedrag waar we vol ongeloof en met angst naar keken. Velen van zij die het deden schrokken een dag later ook van zichzelf denk ik. Net als eerder in Londen, Hoek van Holland etc, ging er digitale groepsvorming aan vooraf. Maar is het niet gewoon de rel van deze tijd? Mijn vader deed tijdens de TT als politieman altijd dienst in Witten, daar was het jarenlang raak. Het zijn appels en peren, maar de verhalen van toen, verschillen niet veel met wat ik nu zag. Wat ze destijds ook organiseerden in Assen het hielp niet, de groep in Witten trok zijn eigen plan. Toen ze de ruimte kregen ging het goed.

Het kan aan mij liggen maar het lijkt wel of groepvorming de volgende in de rij van pikorde is van politici en bestuurders. Monitoren, er bovenop zitten, was één van de adviezen van Cohen. We leven nu eenmaal in groepen, maar op de een of andere manier lijken groepen de nachtmerries van bestuurders te zijn geworden. Een soort van ongrijpbare droom die ze in een vreselijke kramp laat schieten. Deze zomer hebben we dorpsfeest, een spontane BBQ in de straat zal er wel niet bij zijn zonder vergunning vrees ik.

Maar ergens snap ik dat nog wel, we zeggen vaak tegen onze kinderen als ze fouten maken dat dit niet erg is, “daar leer je het meeste van”. Maar wat als transparantie er steeds vaker toe leidt dat je aan de publieke schandpaal wordt gehangen? De camera zoomde in op burgemeester Bats zijn gezicht toen Cohen zijn “twee werelden” toelichtte.

Toegeven van je fouten, betekent claims, want iemand moet de schuld hebben. Veiligheid, vrijheid en volledige transparantie, met daarbij een steeds harder roepende groep die vraagt om harde straffen gaat in mijn ogen niet samen. Gaat u nog naar een arts die eerlijk toegeeft eerder een fout te hebben gemaakt? Maakt hem dat een slechte arts? Stemt u nog op een politicus die een dossier verkeerd inschatte? Maakt die ervaring hem of haar juist niet een betere arts of bestuurder uiteindelijk. Degene die een grote fout maakte en daarna publiekelijk ten toon werd gesteld, wordt die nog aangenomen voor zijn opleiding? De ervaring van de fout, maakt misschien van hem of haar de meest gemotiveerde leerling ooit.

Twee werelden, zo willen velen het graag zien, goed of fout, schuldig of onschuldig, rijk of arm, jong of oud. In mijn ogen is er geen lijnrechte grens. Als er al een lijn is, dan kunnen we deze vaak pas achteraf trekken. Achteraf had het anders gemoeten, maar er zal een volgend Haren komen, in een andere setting, in een andere tijd en wederom zal er dan gecommuniceerd worden…via welk medium? Dat weten de gebruikers, gebruik hun kennis, betrek ze erbij. In mijn ogen wordt te vaak vanuit de gevestigden orde met minachting gekeken naar dat wat nieuw is of afwijkt van wat we altijd deden. Bundel de expertise, ieder zijn vak…

Er zou soort van morning after pil moeten zijn, één die ons laat leren zonder de enorme schade bij velen. Want was het niet zoveel beter geweest als burgemeester Bats direct de volgende morgen had kunnen zeggen dat hij zich rot geschrokken was en de regie kwijt was. Dat korpschef Dros direct had gezegd dat geen sprake was van grip. Was het niet beter geweest om gewoon met alle betrokkenen terug te kijken. Niet om vingers te wijzen of handen boven hoofden te houden, maar gewoon om te leren, want van fouten leren we het meeste toch?

Die conclusie had naar mijn idee ietsje goedkoper gekund. Ik meende te horen in woorden van de commissie dat alles anders was verlopen als Haren in Amsterdam had gelegen. Daar is alle expertise aanwezig, zonder grip hadden ze daar wel grip gehad. Dan hadden ze burgemeester Bats wel even een Direct Message met tips kunnen sturen of een Whats Appje, toch?

20130310-214916.jpg

One thought on “Blonde Haren Visie

  1. Heldere visie Bianca. Wel zal er altijd een grens moeten worden aangegeven die niet overschreden mag worden. Groepen zijn net kleine kinderen en die moeten vrijheid hebben om te ontwikkelen maar dan moeten de grenzen wel duidelijk aangegeven worden en consequent worden gehandhaafd. Om dat met fingerspitzengefühl in praktijk te brengen vergt ervaring en geen toezicht achteraf.

Reacties zijn gesloten.