Terwijl ik over het strand loop verbaas ik me over de vele tatoeages die ik zie, ook nu met de vele ouderen en jonge gezinnen. Eenmaal terug van de dagelijkse strandwandeling plof ik in mijn strandstoeltje neer om even rustig te zitten. Maar al snel gaat mijn aandacht uit naar een onmiskenbaar Haags stelletje wat naast ons komt zitten, het accent is overduidelijk. Het plaatje is ook compleet zeg maar. Hij: kale kop, breed lijf vol tatoeages en hij loopt alsof hij schimmel tussen de benen heeft, zo typisch loopje van, kijk mij eens breed zijn. Zij: panter bikini, waarbij ze geen push up modelletje nodig heeft laat ik maar zeggen, die heeft ze permanent al laten plaatsen ergens in een privékliniek. Verder is alle roze, ook hun dochtertje, roze outfit, roze handdoeken, tas, bril etc. Ach wat boeit het ook bedenk ik me, het strand ligt vol met allerlei maten en types. Van ultra opgedirkt tot ronduit sjomperig, zoals wij noorderlingen dat wel zeggen. Maar niemand op het strand die zich druk maakt hoe de ander eruit ziet, mooi is dat. Waar maak ik me toch druk om ieder jaar.
Maarja ieder jaar is het weer een hel, een bikini kopen. Het is toch een beetje alsof je in je onderbroek en BH door de Heerestraat in Groningen loopt. Ik zie me al door mijn eigen dorp banjeren in bikini. Maar op vakantie dan is het ineens gewoon om dat wel te doen. Toch mis ik net dat beetje zelfvertrouwen wat de Haagse naast me op het strand overduidelijk wel heeft. Overigens nog een voordeel van op vakantie gaan in September, het valt veel minder op dat mijn lijf langzaam in het verval raakt, dat de effecten van de zwaartekracht helaas niet te vermijden zijn. Ik ben echt niet de enige laat ik maar zeggen. Maar ik dwaal af, ik had het over de aanschaf van een bikini.
Ik was natuurlijk weer eens wat een de late kant. Eind augustus stapte ik een lingerie winkel binnen en vroeg de verkoopster waar de bikini’s hingen. “Die hebben we niet meer hangen, alleen nog online”. Bij de volgende winkel precies hetzelfde, dus ik was al behoorlijk chagrijnig, over 3 dagen gingen we al weg. Bij de derde winkel wees de verkoopster me direct het uitverkoop rek, daarhangt nog wel wat. Ik zag er één in mijn maat, één! Nu afgeprijsd voor 80 euro, alleen het bovenstukje he! ik verslikte me zowat, ik vroeg de verkoopster of er diamanten in verwerkt zaten ofzo, man man, belachelijk voor zo’n stukkie stof. Ze begon een heel verhaal over kwaliteit, ondersteuning, bla, bla. Nou ja, ik pas hem wel even. Ik was nog niet in het pashokje of de verkoopster vroeg me al of het lukte, maar ik had mijn t-shirt nog niet eens uit. Ik begon al geïrriteerd te raken en had ruzie met de ontelbare bandjes van het ding, helemoal in ‘t toezel.
In mijn hoofd speelde het muziekje van de film Jaws. Ook al heb ik die film al 100 keer gezien. Ik schrik me iedere keer rot als die haai opeens bovenkomt, zo gaat dat ook altijd met dit soort verkoopsters. Je weet dat ze komt en toch schrik ik me altijd rot als ze ineens haar koppie tussen de gordijnen van het pashokje steekt. “Lukt het passen, zal ik helpen”?. Voordat ik iets kon zeggen, ropte ze aan de bandjes en trok ze ze zeker 10 centimeter omhoog. Ik was er al uit, dit ging hem niet worden. Iets te veel push, ze raakten nog net mijn kin niet, de hele verhouding van mijn lijf klopte niet meer. “Geweldige ondersteuning”, praatte de verkoopster verder en een heel verhaal over balijnen zus, balijnen zo. Ik mompelde dat ik nog twijfelde, ik worstelde vervolgens opnieuw om het ding uit te krijgen, snel naar huis ik was ‘t zat.
Nog dezelfde avond speurde ik internet af, met mijn oude bikini op schoot voor de maat. De volgende dag belde de postbode aan, ik deed blij open. Toen ik het pakje openmaakte zie ik precies dezelfde bikini als mijn oude, die prima zit. Alleen geen streepje maar ‘n stipje. Missie weer geslaagd, volgend jaar maar eens wat eerder op pad gaan.
Nb Dit is vakantie blog deel 7. Deze blog is getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik- en andere foutjes.
De andere blogs lees je op www.biancahabing.nl