Home

Afscheid nemen van mensen of dingen die me lief zijn is nooit mijn sterkste kant geweest, maar ja van wie wel. In dit geval was het, de dag waarvan je wist dat die zou komen…

Ieder voorjaar werd gestart met haar prachtige bloei ergens tussen medio april en begin mei. Maanden later deden de vallende rode appeltjes altijd beseffen dat het grootste deel van de zomer er weer opzat.  In het najaar de appeltaarten en in hartje winter de start van het nieuwe seizoen, het snoeien.

Al een aantal stormen hield ik mijn hart ’s vast bij het opendoen van de gordijnen in de ochtend, staat ze nog of niet? Afgelopen week kwam de boomchirurg en helaas geen redding meer mogelijk. Na méér dan ruim 70 jaar zal ze dit jaar niet meer bloeien en groeien en ontbreken de appels voor de taart.  

Terwijl ik dit schrijf voel ik me net een soort prinses Irene, al gaat praten met bomen me wat te ver, maar nuchter als ik ben, moet ik toch bekennen, ik ga haar missen in onze tuin, de appelboom…

img_9905

mei 2016

img_9923

mei 2016

 

img_4042

maart 2017

img_4063

maart 2017

NB
Maar goed dat nuchter verstand overheerst, de boom bleek nog veel slechter dan gedacht..