De Route Soleil was dit jaar anders dan anders. De herdenking aan Nice op de matrixborden en gisteren was de weg zelfs afgesloten, er was een politieactie gaande. Iemand had zich verschanst in een Formule-1 hotel.
Ik probeer er niet te veel aan te denken. En ook niet aan het feit dat ik enkele dagen geleden nog blij was dat mijn dochter met de trein op vakantie gaat i.p.v met een vliegtuig. Toen voelde het nog veiliger, maar na de aanval in de trein in Duitsland niet meer. Een dader van 17, waar ging het mis…
Maar tegelijkertijd moet ik denken aan een uitspraak die ik eens hoorde: “Angst verandert niets aan het verdriet van gisteren en lost de problemen van morgen niet op. En natuurlijk aan Starte zijn woorden: “In de angst wordt de mens zich bewust van zijn vrijheid.”
Angst verlamd, dus nadat we de Route Soleil hebben verlaten en het blauw van Le Méditerranée verschijnt besluit ik de angst van me af te laten glijden.
En eenmaal aangekomen op de camping helpt het dat er daar niets veranderd is. De palmen stralen in de zon en de gasten hebben bijna alle nationaliteiten die je maar bedenken kunt. Hier lukt het dus wel, gewoon samenleven. Maar ik geef toe, ook hier zijn de verschillen toch groot.
Je kunt de kampeerders namelijk ook prima in hokjes plaatsen. Je hebt de sandaal kampeerders. Altijd een klein tentje waar je alleen in kunt kroep’n. Ze kleden zich in schutkleuren en denken volgens mij altijd dat ze op safari gaan. Maar zullen ze wel beseffen dat ze hier hooguit een schreeuwende meeuw tegenkomen?
Dan zijn er natuurlijk de ANWB kampeerders, bijna allemaal een caravan. Onder de luifel staan dukdalf stoelen en een blauw kastje mét koffiezetapparaat en mini-oventje. Ook trekken ze allemaal naar rechts bij het lopen. Dat komt door alle voordeelpasjes die ze in de zak van hun afritsbroek hebben.
Hoe keurig geregeld en georganiseerde de ANWB kampeerder is, zo chaotisch en rommelig zijn de partygangers. Een aantal totaal niet bij elkaar passende flut-tentjes verbonden door één centrale partytent. Hangen de schoenen bij de ANWB kampeerder nog keurig in de organiser, bij dit type kampeerders liggen de schoenen vrij in het slagveld. Net als de etenswaren, strandlakens en de tassen. Zij zijn ook altijd de kampeerders die bij een onverwachte stortbui alles strontnat hebben of waar de tentjes de lucht ingaan. Dat overkomt de ANWB buurman niet met zijn gekwalificeerde stormband.
Dan zijn er natuurlijk altijd mensen die aan tunnelvisie leiden. Die zich bij de Vrijbuiter hebben laten overhalen om zo’n een “ideale” tunneltent te kopen. Ze zijn alleen zo belachelijk groot, dat er geen ruimte overblijft op een gemiddelde kampeerplek om buiten te zitten, dus kom je die tunnel helemoal nait oet.
Dan heb je natuurlijk nog de echte kampeerders met een De Waard-tent. Geen zweterig licht nylon maar gewoon een zware oer degelijke katoenen tent. Dit type kampeerder heeft de balans gevonden tussen een beetje luxe en comfortabel maar toch lekker buiten leven. Misschien zelfs wel een beetje jaloers op deze tent bezitters. Al is dit wel de groep die altijd de nieuwste kampeer-gadgets bij zich heeft. Zo had ik nog nooit gehoord van koel-briketten voor de koelbox, maar schijnt helemaal hot te zijn…
Tot slot heb je natuurlijk de mensen die niet kunnen beslissen tussen het vrije gevoel van een tent en het gemak van een caravan maar wel een beetje willen doorjakkeren op de snelweg. De klapkarren of te wel vouwwagens. De vrouwen in deze kampeermiddelen zijn toch wel de grootste mutsen onder kampeerbevolking. Meters stof worden verslonden door de naaimachine voor vertrek. Bijpassende gordijnen, lampjes, keukentje op kleur, en zelfs de skottelbraai wordt nog omgetoverd tot bijzet tafeltje. En de strandzet is uiteraard ook bijpassend aan de gordijnen van de tent.
Tot slot heb je dan nog de huurders en de campers, daar kan ik nog wel een apart blog over schrijven.
Na een paar uur op de camping moet ik denken aan Nelson Mandela “Een dapper man is niet hij die geen angst voelt, maar hij die zijn angst weet te overwinnen.”
Dus niks onder een schild kroep’n maar gewoon in alle vrijheid proberen door te leven en de dagen scheppend in het zand doorbrengen, net als altijd, want anders is de angst sterker als het wapen.
Vakantieblog deel 3
nb deze blog is op mijn telefoon getikt, dus vergeef me tik en overige foutjes :- )
En tot welke groep hoor jij nu?
Ultieme vouwwagen muts 🙂