In de vakantie moet ik eindelijk weer eens nadenken, niks ontspanning. Neem nou een broodje kopen, best moeilijk vind ik dat hier. ” Quelle c’ est bon pour mon inside body? ” In Nederland zijn er van die “handige” stickers op de producten “gezonde” keuze. Die Fransen zijn dus veel slimmer dan wij. Zij kunnen het nog zelf bedenken, wij niet meer. Zij kijken ook gewoon naar de vlag voor de windrichting, wij kijken op weeronline.
Wij worden voor alles gewaarschuwd, wind, water, sneeuw, onweeren zelfs voor zon. Van piet horen we of we kunnen BBQ of niet. Ik val iedereen vervolgens weer lastig dit wel veilig te doen en te kijken op www.stopbrandwonden.nl
Nadenken is er niet meer bij. Ik heb zelfs een weergestuurde kledingkast. Op basis van de voorspellingen schuiven er hangers met passende kleding naar voren. Bij een zonalarm schuift de zonnebrandcreme-lade automatisch open zodat ik weet wanneer ik me moet insmeren. Binnenkort wordt de zonnebrandcreme automatisch na douchen gesproeid op dagen dat ûs Piet de zonnekracht te hoog acht. Mijn vrije dagen worden automastisch ingepland op basis van de verwachting van buienradar. .
Enig nadenken doen we niet meer. We willen voor alles een waarschuwing en garantie. En zijn we niet gewaarschuwd dan gaan we naar de verzekering en claimen we bij de schuldige. Want als er noodweer voorspelt word, dan willen we het ook. We betalen die premie tenslotte niet voor niets.
We eisen gouden medailles. Zeuren als het nat is en jammeren om de droogte als het nat wegblijft. Maar we willen het wel van te voren weten.
Dus het KNMI gooit er met enige regelmaat gele, oranje en rode zones in. Volgens mij wordt het tijd dat we zelf weer eens gaan nadenken. Een vlok sneeuw, een blaadje, of een onweerflits en onze maatschalpij is meteen ontwricht. Ons aanpassingsvermogen is beneden peil. Ook onze vakanties moeten perfect zijn. Enig ongemak accepteren we niet meer. We rijden tenslotte geen 1400 km om tegen een bewolkte hemel aan te kijken.
Zelfs onze inbrekers hoeven niet meer na te denken. Ze kijken op de sociale media en weten wie er op vakantie zijn. Vroeger moesten die arme jongens en meiden het voorwerk zelf nog doen. Even door een straat rijden en kijken waar er caravans voor de deur staan. En waar kinderen zijn was de kans al groot dat ze ergens in de 6 week weg waren, maarja dat was vroeger. Volgend jaar zal ik ze het niet meer zo makkelijk maken. Ik tweet gewoon dat ik naar Grunn broes, 365 dagen per jaar. Veel veiliger, heus.
Onze bewegingspatronen zijn toch zo voorspelbaar als wat, daar heeft een beetje inbreker toch geen twitter of andere sociale media voor nodig? We zijn nu eenmaal “gewoontedieren”. Ook op het strand reageren we geïrriteerd als er iemand op “ons” plekkie zit. Besef me ineens dat de inbreker met deze strandfoto’s dubbel kans heeft, ook vouwwagen nog onbewoond, man man. Zal voortaan voor de zekerheid even een fotootje van de martini toren tweeten, denken ze dat ik gewoon in Grunn ben. Alarm op vouwwagen en huis is dan afgezien van al die andere onzin alarmen wellicht nog wel enigszins nuttig.
Misschien moeten we eens stoppen met al die verwachtingen en zekerheden te verlangen en ons weer eens vaker laten verassen. Dan kunnen we ons misschien ook weer wat makkelijker aanpassen aan de onverwachte dingen in het leven?
Wel ben ik blij dat Marianne Vos de verwachtingen waarmaakte. Maar zij deed het op eigen krachten, nait soes’n en gewoon trapp’n, mooi.
Nb nu weten alle inbrekers natuurlijk wel dat zij in Londen is en niet thuis 😉
