Home

Mijn verjaardag is voor mij altijd een reden om de dag ervoor de hele dag in de keuken te staan. Koken en bakken, zorgen dat iedereen iets lekkers heeft te eten, daar kan ik van genieten. Maar deze keer even niet, de wil is er, de zin is er, maar de thermostaat in mijn lijf is niet afgesteld op standje verjaardagdrukte lijkt het. Dus “een light” verjaardag met ’n bakkie en ’n stukje taart, want een taart bak ik natuurlijk wel. Maar gelukkig gaat een verjaardag niet over het eten en drinken, maar gewoon even stil staan naast alle gewone andere dagen in het jaar.

De meiden, die ieder een kadootje kochten wat zo precies bij mij past. Een gezin om me heen die mijn mopperbuien gewoon accepteert. Die je opbeuren: “zo slecht zie je er helemaal niet uit hoor “. Niets vervelender dan zien dat de mensen om je heen zich zorgen om je maken. Ik kan niet wachten om weer te kunnen zeggen dat dit niet hoeft, dat ik me prima voel. Maar gelukkig denken aan aantal knappe koppen heel diep na over mijn licht haperende lijf en dat geeft een gerust gevoel.

Ik voel me in ieder geval goed genoeg om me druk te maken over heel veel zaken. Me dood te ergeren aan een jonge meid die prime time een podium krijgt om haar precies geplande niet bijster positieve ideeën over de monarchie te verspreiden. Iedereen zijn mening, vrijheid boven alles, maar ik had daar intussen tijd iets heel nuttigs kunnen vertellen als toen nog 41 jarige. Dat er dagelijks kinderen gewond raken door hete thee bijvoorbeeld, met levenslange gevolgen. Of ik had kunnen vertellen over mijn geweldige collega’s op Brandwondencentrum en mijn respect voor al die brandweermensen. Zij die zich daarnaast ook nog inzetten voor goede doelen of zij die zich terecht druk maken over onze privacy. Over zij die wekelijks in het gemeentehuis zitten om voor ons verslag te doen over de raadsvergaderingen. Zij die verslag doen van zij die zich zorgen maken over bijvoorbeeld bevingen. Alleen ik en zij krijgen geen groot podium om ons verhaal te vertellen, zij wel.

Zij die gewoon heel hard roeptoeteren over onrecht en rechten. Zij die heel hard roepen en wijzen naar de andere zij en hen overal de schuld van geven. Daar kijken en luisteren we naar. Maar de anker van onze democratie zit niet in Hilversum of Den Haag. Dat anker zijn wij met z’n allen. Waarbij ieder zijn eigen weging moet maken en we afspraken hebben gemaakt waar we ons aan dienen te houden. Steeds vaker zie ik dat de regels blijkbaar bijgesteld worden tijdens de wedstrijd, zorgelijk vind ik dat. Voortschrijdend inzicht is goed, maar dan moet het wel gebaseerd zijn op nieuw inzicht en niet op onderbuikgevoelens.

Tja, daar denk ik dan als nieuwbakken 42 jarige over na terwijl ik me ook druk maak over de effecten van de zwaartekracht aan mijn lijf. Moet je je voorstellen, een beving in de zomer? Geloof me, dan wil je als 42 jarige vrouw niet in een kort rokje of t shirtje te zien zijn, alles schud werkelijk, geen gezicht. En ja als blond muts verheug ik nu al om mijn nieuwe tas in te richten. Zin om te koken met mijn nieuwe gestipte keukenschort en mijn laptoppie schoon te zuigen met mijn ubercoole USB cleaner…

Ja ik blijf natuurlijk wel blond hè. Dankzij mijn lieve zus ook nog op mijn twee en veertigste in bezit van natuurlijk oogend melkboeren Drents blond. En ach… dat ik er slecht uit zou zien en die onderkin valt ook nog wel mee ;- )

20130206-140228.jpg

3 thoughts on “42 blonde jaren

Reacties zijn gesloten.